To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Filtracja kłębkowa i metody jej oznaczania (klirens inuliny)
Filtracja kłębkowa jest procesem fizycznym i polega na przechodzeniu przez błonę filtracyjną kłębków, z osocza do przestrzeni kłębka, wody oraz wszystkich rozpuszczalnych w niej substancji drobnocząsteczkowych. W przesączu kłębkowym, czyli moczu pierwotnym, występują związki o masie cząsteczkowej poniżej 70 000. Przez błonę filtracyjną nie przenikają białka, jedynie nieznaczne ilości albumin filtrują się do przesączu kłębkowego i w częściach bliższych kanlików nerkowych sa wchłaniane na zasadzie pinocytozy.
Wielkość filtracji kłębkowej - GFR ( glomerular filtration rate) zależy od:
wielkości całkowitej powierzchni filtracyjnej wszystkich kłębków przepuszczalności błony filtracyjnej
ciśnienia filtracyjnego
Filtracja dokonuje się przez potrójny filtr, którego gęstość wzrasta w kierunku od światła naczyń do światła torebki. Pierwszym elementem filtru jest śródbłonek naczyń włosowatych zatrzymujących elementy morfotyczne krwi. Drugą barierę stanowi błona podstawna komórek torebki (blaszki wewnętrznej), uniemożliwiająca filtrację więszości cząsteczek białkowych. Trzecią warstwę filtru stanowi cienka błona zamykająca szczeliny między wypustkami stopowatymi komórek nabłonkowych blaszki wewnętrznej.
Zdolność substancji wielkocząsteczkowych do przenikania prez barierę filtarcyjną zależy nie tylko od wielkości cząsteczek, ale także od kształtu i ładunku elektrycznego. Łatwiej przenikają cząsteczki o kształcie wydlużonym oraz cząsteczki elektrycznie obojętne bądź obdarzone ładunkiem dodatnim (błona filtracyjna zawiera dużo ładunków ujemnych związanych z kolagenem błony podstawnej).
Czynnikiem napędowym procesu filtracji jest ciśnienie filtarcyjne. Jego wielkość jest wypadkową ciśnienia hydrostatycznego krwi w naczyniach włosowatych kłębka, ciśnienia onkotycznego w naczyniach włosowatych kłębka oraz ciśnienia hydrostatycznego we wnętrzu torebki kłębka.
Klirens mówi o objętości osocza, z którego usuwana jest dana substancja w jednostce czasu.
Inulina to niewystępujący w ustroju polimer fruktozy.
Klirens inuliny jest miarą GFR (wielkości filtracji kłębuszkowej), ponieważ objętość osocza całkowicie oczyszczonego z inuliny w jednostce czasu jest równa objętości osocza przesączonego w tym czasie. Składają się na to poniższe właściwości inuliny: inulina ulega jedynie swobodnemu przesączaniu, nie jest ntomiast wydzielana ani reabsorbowana. W związku z tym cała wydalona ilość inuliny pochodzi z osocza.
inulina jest biologicznie nieaktywna i nietoksyczna.
inulina nie wiąże się z białkami osocza i nie jest przekształcana w inną substancję.
(…)
…. Takimi substancjami są: mannitol, sorbitol, tiosiarczyn, witamina B12, sacharoza.
(2) Jeśli Cx jest mniejsze od Cin, to wydalanie dokonuje się przez filtrację i reabsorpcję oraz ilość wydalonej substancji jest mniejsza od ilości tej substancji przesączonej w tym samym czasie, np. glukoza, ksyloza, fruktoza.
(3) Jeśli Cx przewyższa Cin, to wydalanie zachodzi przez filtrację i wydzielanie, a ilość substancji wydalonej jest większa niż ilość tej substancji przesączonej w tym samym czasie. Zalicza się tu: kwas paraaminohipurowy (PAH), czerwień fenolową, niektóre penicyliny i kreatyninę.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)