To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Poziom 3- postkonwencjonalny: cele dają się osiągnąć, prospołeczność nie jest przeciwna indywidualizmowi, partnerskie i dialogowe zwrócenie się ku innym, prospołeczność jest możliwa kiedy uznamy, że każdy może przedstawić swoje potrzeby i roszczenia- uznanie możliwości wysuwania roszczeń do ważności swoich potrzeb.
Udany proces komunikacyjny musi zawierać szczególną relację między stronami- ZASADA MINIMUM AUTORYTETU KOMUNIKACYJNEGO tzn. stronie komunikacyjnej przypisuje się zdolności do przedłożenia akceptowanych racji (odbiorca ma otwarte nastawienie do nadawcy)- gotowość do interakcji.
Zasada ta nie jest spełniona kiedy odbiorca odrzuca (z góry) nadawcę np.: w relacji nauczyciel-uczeń. Odrzucenie przejawia się w : Intencji: która u nauczyciela jest szczera ale dla ucznia mało wiarygodna.
Treści są prawdziwe ale uczeń tak ich nie traktuje i nie weryfikuje
Kodzie słownym który jest czytelny ale nie jest traktowany ze zrozumieniem przez ucznia
Nauczyciel i uczeń mają te same wartości- uczeń je wypiera bo są podzielane przez nauczyciela, tworzy się tożsamość negatywna, cyniczny stosunek do własnych wartości i zasad. Ich resztka (residum aksjologiczne) przejawia się w coraz mniejszym działaniu. Pojawia się agresja i przemoc- spadek na poziom przedkonwencjonalny (coś za coś). Przenosi się to na wszystko relacje i instytucje mające związek z tymi wartościami. Rozszczepienie tożsamości- konflikt między dwoma kontekstami: kulturowymi i społecznymi: Kulturowymi: uczymy się prawdomówności, odwagi- reakcja na dostrzegane zło (kontekst aksjologiczny) Społecznymi: pochlebstwo, kłamstwo, służalczość- kontekst normatywny.
Osoba uznaje, że nie ma sensu zaspokajać potrzeb społecznych przy ujawnianiu kontekstu kulturowego. Struktura kultury wymaga działań, które społeczeństwo wyklucza i odwrotnie. Jeżeli ta niespójność jest trwała to następuje rozszczepienie - jednostka funkcjonuje osobno w tych dwóch planach. Poczucie tożsamości jest ale nie wynika ze spójności zachowań ale ze stałości i przejrzystości warunków w jakich działa- poczucie stałości to stan wtórnej anomii.
Może być tak, że człowiek nie umie żyć w tej niespójności- kryzys i TOŻSAMOŚĆ ROZCHWIANA. Jej wydłużenie prowadzi do utraty sensu działania. Nie działa ani za ani przeciw normom. Z punktu widzenia socjalizacji gorsze jest rozszczepienie.
Pedagogika krytyczna: niektórzy nawiązują do Kohlberga i Habermasa a inni do amerykańskiej pedagogiki postmodernistycznej (decentracja społeczna i tożsamości, nacisk na różnice, przesunięcie do centrum ruchów, które były na marginesie, ważne są mniejszości)
Habermas:
Stadiom indywidualnego rozwoju odpowiadają stadia rozwoju społecznego, Na którym etapie jest teraz nasze społeczeństwo? Nawet nie na konwencjonalnym chociaż wychowanie dopasowane jest do postkonwencjonalnego chociaż etapów nie da się przeskoczyć
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)