To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Ekspedycja Selenki
Aby rozwiązać niektóre wątpliwości dotyczące szczątków pitekantropa i ich odkrycia, Emil Selenka, profesor zoologii na Uniwersytecie w Monachium, przygotował odpowiednio wyposażoną ekspedycję na Jawę. Zmarł jednak, nim do niej doszło. Profesor Lenore Selenka przejęła starania męża i w latach 1907 - 1908 przeprowadziła w Trinil prace wykopaliskowe, zatrudniając 75 pracowników, którzy mieli poszukiwać dalszych szczątków Pitekantropusa erectusa. Ogółem zespół geologów i paleontologów Selenki przysłał do Europy 43 skrzynie ze skamieniałościami, lecz nie zawierały ani jednego fragmentu pitekantropa. Odkryto za to ślady ludzkiej obecności - rozłupane kości zwierzęce, węgiel drzewny i założenia paleniska. Znaleziska te skłoniły Lenore Selenkę do wniosku, że współczesny gatunek człowieka i człowiek jawajski istnieli w tym samym czasie. Co jednak burzyło ewolucyjną interpretację szczątków odkrytych przez Dubiosa. Dubois wycofuje się z bitwy
Tymczasem status małpoluda Dubois wciąż wywoływał kontrowersje. Dokonując przeglądu opinii na temat pitekantropa, berliński zoolog Wilhelm Dames zebrał poglądy kilkunastu naukowców: trzech stwierdziło, iż pitekantrop był człekokształtną małpą, pięciu uznało go za człowieka, sześciu widziało w nim małpoluda, kolejnych 6 oświadczyło, że był on brakującym ogniwem. Choć wielu uczonych nadal miało wątpliwości obwołali człowieka jawajskiego niezbitym dowodem teorii Darwina. W pewnym momencie Dubois całkowicie rozczarował się niejednoznacznym przyjęciem pitekantropa przez uczonych i przestał pokazywać odkryte szczątki. Pozostały one w ukryciu przez 25 lat, do 1932 r. W 1932 r. Dr. Brensen i Eugenie Debois odkryli trzy kości udowe w skrzyni ze skamieniałymi kośćmi ssaków, przechowywanej w Muzeum miasta w Leiden w Holandii. Skrzynia ta zawierała znaleziska wykopane w 1900 r. przez asystenta Duboisa, pana Krielego. Kriele miał je znaleźć w tych samych warstwach w Trinil, które dostarczyły pierwszych szczątków „człowieka jawajskiego”. Dubois przyznał, iż nie był obecny w chwili, gdy Kriele wykopywał kości udowe. Nie znał więc dokładnego miejsca ich odkrycia w wykopie. Zgodnie ze standardami prowadzenia badań paleontologicznych brak danych na ten temat zmniejsza znacznie wartość znaleziska jako wszelkiego rodzaju dowodu. Mimo to, naukowcy przypisali później znalezione przez Krielego kości udowe konkretniej warstwie, nie wspominając o wątpliwych okolicznościach ich odkrycia w skrzyniach ze skamieniałościami ponad 30 lat po tym, jak zostały wydobyte z ziemi. Odkrycie kości udowych pitekantropa w holenderskim muzeum miało poważne konsekwencje dla interpretacji czaszki i kości udowej tego hominidy, znalezionych przez Duboisa w latach 90 XIX wieku. Sklepienie czaszki, podobne do czaszki małpy człekokształtnej, i kość udową, przypominającą kość udową człowieka, odkryto w dużej odległości od siebie, lecz mimo to Dubois przypisał je tej samej istocie. Stwierdził, że kości nie znajdowały się w jednym miejscu, ponieważ ciało pitekantropa zostało rozczłonkowane przez krokodyla. Jednak jeżeli weźmiemy pod uwagę kolejne niemal ludzkie kości udowe, powyższy argument straci sporo ze swojej siły. Gdzie znajdowały się bowiem pozostałe czaszki? W jaki sposób interpretować odkrytą czaszkę? Czy rzeczywiście pasuje ona do kości udowej znalezionej w odległości około 14 m?
(…)
…, iż żuchwa z Heidelbergu należała raczej do przedstawiciela Homo sapiens niż jego małpokształtnego przodka. Nawet dziś szczeka z Heidelbergu pozostaje morfologiczną tajemnicą. Masywna żuchwa i wyraźny brak brody są charakterystycznymi cechami Homo erectus, natomiast zęby są bliższe pod względem rozmiarów zębom współczesnego Homo sapiens. Poza tym należy zwrócić uwagę na fakt, że okoliczności jej odkrycia…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)