To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Heraldyka
Pojęcie i zakres heraldyki
Nazwa wywodzi się od słowa herold, określającego urzędnika dworskiego, wywołującego nazwiska rycerzy biorących udział w turniejach. Ta z kolei wywodzi się ze starogermańskiego hariowisus, hariowaldus, tj. ten, który zna się, rozpoznaje opiekuńcze bóstwa rodowe, plemienne oraz zna ich rodowody.
Heroldowie pojawiają się pod koniec XII w. i podczas uroczystości rycerskich, w specjalnych barwnych strojach, pełnią funkcje gońców roznoszących zaproszenia, straży porządkowej, wywoływaczy nazwisk rycerzy biorących udział w zabawach, a nawet okolicznościowych poetów. od XIV w. nazywa się ich tylko „heroldami" i do ich obowiązków należy badanie, czy znaki, których używają rycerze są poprawne
turnieje stworzyły okazję, gdyż poprzedzał je przegląd hełmów, zaopatrzonych w znaki rycerskie, klejnoty, które stały się elementem składowym herbów funkcje heroldów cieszyły się wyraźnym autorytetem prawnym, obejmującym w XV w. jurysdykcję, sięgającą aż do nobilitacji
heroldowie dzielą się na trzy grupy: królów herbowych (Wappenkónige, Kings ofArms, rois d'armes), heroldów właściwych perserwantów (pomocników)
nie używają nazwisk rodowych, ale pseudonimów urzędowych nikną razem z turniejami w XVI i XVII w., zostawiając swą nazwę w niektórych monarchiach nowożytnych urzędnikom heraldycznym i orderowym
w Polsce instytucja heroldów, mimo pewnych wysiłków Władysława Jagiełły w tym kierunku, nie przyjęła się (jego herold nazywał się Polanlant)
Heroldowie sporządzali tzw. role herbowe lub księgi turniejowe, do których wnosili barwne wizerunki znanych sobie herbów. Są to dzisiaj jedne z najważniejszych źródeł heraldyki
herold Gelre w latach 1372-1375 umieścił w swoim herbarzu, czyli Wapenboek, 18 herbów polskich, herbarz Złotego Runa herolda Jana de Saint-Remy (fl468 r.) zanotował 65 herbów polskich na podstawie informacji uzyskanych z Polski
Heraldyka ma dwa działy: praktyczny, będący sztuką heraldyczną, wciąż żywą, ale często prowadzącą na bezdroża, uprawianą w społeczeństwach i państwach z różnych względów podtrzymujących tradycje feudalne. Niemniej jednak pozostaje żywa heraldyka zwłaszcza w zakresie herbu państwowego, a także miejskiego, nawet w państwach i społeczeństwach dalekich od akceptacji przeżytków feudalizmu
heraldyka historyczna, zmierzająca do ustalenia praw, którymi rządziła się heraldyka w przeszłości, wyjaśnienia tych praw i przystosowania tych informacji dla spożytkowania przez historyka w jego zabiegach poznawczych Heraldyka historyczna ma znaczenie dla badań historycznych, jej możliwości nie zostały w pełni wykorzystane. Niewiele wiemy, jaką funkcję herb pełnił w momencie zamykania się stanu szlacheckiego, zwłaszcza w odniesieniu do rycerstwa włodyczego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)