To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Dylatacje konstrukcji hal
W projektowaniu budynków halowych o konstrukcji stalowej należy uwzględnić zmiany temperatury pochodzenia klimatycznego, technologicznego i pożarowego.
Umowną temperaturę scalania konstrukcji ze stalowych elementów wysył-kowo-montażowych (montażu) według [98] przyjmuje się Tn = 10°C, obliczeniową zaś różnicę temperatur AT = ±30°C. Zarówno temperatury niższe od -20°C, jak i wyższe od 40°C mogą generować dodatkowe wytężenia spowodowane brakiem swobody odkształceń elementów konstrukcyjnych. Ponadto mogą one zmniejszyć parametry wytrzymałościowe i pogorszyć właściwości fizyczne stali.
W założeniach projektowych są wymagane niejednokrotnie duże wymiary rzutu poziomego budynków halowych. Hale produkcyjne i magazynowe mają często w planie kształty wydłużone ze względu na jednokierunkowy układ ciągów komunikacyjnych i produkcyjnych. Jeżeli długość lub szerokość hali są znaczne, istotny wpływ na wytężenie jej ustroju nośnego może mieć temperatura pochodzenia klimatycznego.
Największe wydłużenia, a więc i wytężenia powstają w elementach usytuowanych równolegle do długości hali (płatwiach, podciągach, belkach podsuw-nicowych, ryglach ściennych, stężeniach ścian bocznych), powodując zginanie słupów głównych. W celu ograniczenia ujemnego wpływu zmian termicznych na wytężenie ustroju nośnego stosuje się dylatacje. Jest to rozdzielenie konstrukcyjne obiektu na krótsze, zespolone podłużnie ustroje nośne. Dylatacje termiczne wzdłuż hali to najczęściej dwa układy ram poprzecznych usytuowanych obok siebie. W zależności od gabarytów słupów osiowy rozstaw tych sąsiednich (niezależnych) ram przyjmuje się według przyrostu modularnego, np.: 0,90 lub 1,20 m. Słupy mogą być usytuowane na osobnych lub na wspólnym fundamencie. Odstęp między skrajniami tych słupów (to na rys. 1.6) powinien umożlić ich oczyszczenie z brudu i rdzy oraz zabezpieczenie antykorozyjne. Odstęp zależy od głębokości, czyli wysokości kształtownika słupa h. Zgodnie z PN-EN ISO 12944-3:2001 może on wynosić nawet 300 mm, przy h 700 mm. Przykład rozmieszczenia dylatacji w hali o konstrukcji stalowej oraz szczegóły (w dwóch wariantach) oparcia słupów na fundamentach w miejscu dylatacji pokazano na rys. 1.6.
Projektując odpowiednio rozmieszczone dylatacje termiczne w obiektach parterowych, można w obliczeniach pominąć wpływ temperatur pochodzenia klimatycznego na wytężenie ustroju. Zgodnie z postanowieniami normy [98] powinny być spełnione następujące warunki:
— długość obiektu lub jego oddylatowanej części (rozstaw dylatacji) nie może przekraczać w budynkach halowych 150 m, w estakadach 120 m,
— odległość między najdalszymi względem siebie podporami (stężeniami lub słupami) przenoszącymi siły poziome w rozpatrywanym kierunku, jak również odległość przerwy dylatacyjnej od najbliższego stężenia poziomego nie może przekraczać 60 m.
(…)
… wydzielania się dużej ilości ciepła. Może to powodować wytężenie konstrukcji, które należy uwzględnić w obliczeniach statyczno-wytrzymałościowych.
Dylatacje hal stosuje się również, gdy istnieje możliwość nierównomiernego osiadania podłoża gruntowego, np. przy posadowieniu obiektów na terenach eksploatacji górniczej. W takich sytuacjach projektowych dylatacje zapobiegają powstawaniu dodatkowych wytężeń…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)