To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Drogi
Intensywność transportu budowlanego jest na ogól dość znaczna. Dlatego drogi przeznaczone do tego rodzaju transportu powinny mieć dobrze dobrany układ oraz dostatecznie wytrzymałą nawierzchnię. Podstawę sieci dróg na placu budowy mogą stanowić trasy dróg stałych, zaprojektowane w planie generalnym terenu. Drogi tymczasowe powinny w takim przypadku stanowić tylko ich uzupełnienie. Drogi stałe, które mają być wykorzystywane do transportu budowlanego, należy wykonywać bez warstwy nawierzchniowej. Dopiero bezpośrednio przed ukończeniem budowy naprawia się podbudowę i układa na niej nawierzchnię drogi. Koszty remontu podbudowy dróg mogą być dość znaczne. O tym, czy na danym placu budowy warto wykorzystać drogi stałe, czy zastosować wyłącznie drogi tymczasowe, można decydować po przeanalizowaniu kosztów związanych z realizacją poszczególnych wariantów projektowych. W niniejszym rozdziale omówiono tylko zasady wykonywania dróg tymczasowych. Drogi tymczasowe na placu budowy projektuje się jako jedno- lub dwukierunkowe. Szerokość dróg jednokierunkowych powinna wynosić 3,0-r4,0 m, a dwukierunkowych 6,0^8,0 m. W przypadku dróg o dobrych nawierzchniach szerokości te mogą być zmniejszone. Przy placach wyładunkowych nawierzchnie powinny być poszerzone co najmniej o 2,5 m. Spadek podłużny drogi nie powinien przekraczać 6%. W celu odwodnienia nawierzchni należy zachować spadki podłużne 0,2^ 1,0% oraz poprzeczne najczęściej 3^4%; spadki pobocza 5%. Zaleca się, aby promień łuku, jeżeli jest to możliwe, nie był mniejszy niż 20,0 m. Na łukach należy poszerzać nawierzchnię drogi po stronie wewnętrznej (rys. 2.15). Przy projektowaniu usytuowania dróg tymczasowych należy pamiętać, aby:
— środki transportowe mogły dojechać blisko do wszystkich miejsc przeznaczenia,
— drogi znajdowały się w zasięgu urządzeń podnośnych (jeżeli takie urządzenia są stosowane na danej budowie),
— w przypadku drogi przebiegającej wzdłuż budowanego obiektu pozostawał między drogą a obiektem wolny teren do składowania materiałów i wyrobów budowlanych oraz do wykonywania robót pomocniczych,
— była zachowana bezpieczna odległość drogi od zlokalizowanych na terenie budowy maszyn, rusztowań, budynków pomocniczych i wykopów.
Drogi prowizoryczne (tymczasowe) wykonuje się jako gruntowe, gruntowe ulepszone, żwirowe albo układane z płyt prefabrykowanych betonowych lub żelbetowych. Najprostszymi drogami prowizorycznymi są drogi gruntowe. Aby pojazdy nie jeździły tymi samymi śladami, szerokość jezdni tych dróg powinna być większa od znormalizowanej, tj. większa niż 3 m przy ruchu jednokierunkowym lub niż 6 m przy dwukierunkowym. Ulepszone nawierzchnie gruntowe lub ulepszone podbudowy gruntowe (pod nawierzchnie innego rodzaju) wykonuje się, stabilizując grunty przez dodanie materiałów wiążących (np. cementu, smoły, asfaltu lub wapna) albo stosując mechaniczną stabilizację gruntów, względnie mechaniczną stabilizację gruntów z jednoczesnym dodawaniem materiałów wiążących.
(…)
…, asfaltu lub wapna) albo stosując mechaniczną stabilizację gruntów, względnie mechaniczną stabilizację gruntów z jednoczesnym dodawaniem materiałów wiążących.
Drogi z prefabrykatów betonowych i żelbetowych są obecnie najczęściej wykonywane. Szczególnie uzasadnione jest ich stosowanie, gdy w czasie realizacji budowy trasa dojazdów musi być wielokrotnie zmieniana. Do budowy dróg tymczasowych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)