33. DOKTRYNA REFORMIZMU I REWIZJONIZMU
Rewizjonizm
Podstawy ekonomiczno-społeczne rewizjonizmu tkwiły głęboko w swoistych cechach rozwoju przełomu XIX i XX stulecia. Po rewolucjach z 1848 i 1871r. przyszedł okres spokojniejszego rozwoju kapitalizmu. Coraz szybszymi krokami wkraczał on w swe stadium imperialistyczne. Tendencją epoki była nierównomierność tempa kapitalistycznego wzrostu. W ostatnim ćwierćwieczu było ono szczególnie imponujące w Niemczech.
W tym stanie rzeczy korzystne dla burzuazji, stawały się kompromisy z klasą robotniczą. „Pokojowy” charakter rozwoju kapitalizmu, a w szczególności aktywny udział socjalistów w parlamentach burżuazyjnych rodził złudzenia co do możliwości pokojowego rozwiązania przejścia do socjalizmu i uniknięcia niebezpieczeństwa socjalistycznej rewolucji. Właśnie na tych znaczeniach bazował rewizjonizm. U jego podstaw tkwiły również dwa inne zespoły zjawisk, a mianowicie rozwój tzw. arystokracji robotniczej oraz napływ do poszczególnych partii socjaldemokratycznych elementów drobnomieszczańskich i inteligenckich. Burżuazja otaczała szczególna opieką górna warstwę klasy robotniczej. W rezultacie warstwa ta, zjednywana i przekupywana lepszymi warunkami życiowymi, wiązała się z burżuazją, a w obawie nad utrata swej uprzywilejowanej pozycji, chętnie hamowała wszelkie rewolucyjne poczynania reszty proletariatu.
Baza społeczną rewizjonizmu stał się też element drobnomieszczański w partiach robotniczych, tj drobni kupcy, rzemieślnicy, a przede wszystkim inteligencja. Proletariat nie przygotował jeszcze własnej kadry kierowniczej; inteligencja zatem z wielka łatwością zajmowała w ruchu robotniczym i w partiach stanowiska wymagające wykształcenia: w prasie i wydawnictwach partyjnych, w propagandzie, a zwłaszcza we frakcjach parlamentarnych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)