Dobór grzejników - polega na określeniu powierzchni wymiany ciepła w odniesieniu do parametrów czynnika grzejnego i wymaganej temperatury w pomieszczeniu. Podstawą doboru jest bilans cieplny wykonany dla poszczególnych pomieszczeń (PN-B-03406:1994 Ogrzewnictwo. Obliczanie zapotrzebowania na ciepło pomieszczeń o kubaturze do 600 m3).
Moc cieplna grzejnika
Q = A k T
gdzie:
Q - moc cieplna grzejnika [W];
A - powierzchnia wymiany ciepła grzejnika [m2];
k - współczynnik przenikania ciepła [W/m2K];
T - różnica temperatury pomiędzy średnią temperaturą wody w grzejniku i temperaturą w pomieszczeniu [°C]. Przyjmuje się średnią arytmetyczną różnicę temperatur [(tz + tP)/2 - ti], co jest oczywiście uproszczeniem i przy większych różnicach temperatur należy obliczać średnią logarytmiczną różnicę temperatur.
Producenci grzejników mają obowiązek podać dane umożliwiające określenie współczynnika przenikania ciepła. Dla wygody projektantów zestawiają oni w tabele moce grzejników dla określonej temperatury (czynnika grzejnego oraz temperatury w pomieszczeniu). Ze względu na dowolność projektowania układów ogrzewania z różną temperaturą czynnika grzejnego tabele zawierają najczęściej jeden (90/70/20°C) lub kilka podstawowych zestawów wydajności grzejników. W razie potrzeby wydajności grzejników dla innych temperatury można uzyskać stosując odpowiednie współczynniki korekcyjne.
Dobierając grzejniki należy pamiętać, że na ich wielkość ma wpływ m.in. miejsce usytuowania (pod oknem lub nie), osłonięcie (obudowa) czy sposób podłączenia (zasilanie góra, dół). Uwzględnić też należy schłodzenie czynnika grzewczego w przewodach pomiędzy źródłem ciepła a grzejnikiem. Podane wyżej wzory dotyczy grzejników konwekcyjnych czyli oddających większość ciepła drogą konwekcji, zatem dla danego typu i wielkości grzejnika k = C ΔTm , gdzie C jest stałą dla danego typu i wielkości grzejnika a m jest wykładnikiem dla konwekcji swobodnej (0,25 - 0,4); i w efekcie Q = A C ΔT1+m.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)