To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
GRZEJNIKI W WODNYCH INSTALACJACH C.O.
Grzejnik jest końcowym elementem instalacji centralnego ogrzewania; jego zadaniem jest przekazywanie ciepła ze źródła do pomieszczenia, w którym się znajduje. W obecnie stosowanych systemach ogrzewania pomieszczeń czynnikiem grzejnym jest najczęściej woda i z tego powodu przedstawione zostaną szerzej grzejniki wodne. W instalacjach parowych niskoprężnych podstawowym problemem jest tu intensywna korozja związana z obecnością pary wodnej i powietrza w grzejniku, dlatego nie stosuje się grzejników z blachy stalowej lecz grzejniki rurowe i grzejniki żeliwne. W instalacjach parowych wysokoprężnych, ze względu na ciśnienie, stosuje się grzejniki rurowe.
Zasadą pracy ogrzewania wodnego jest utrzymywanie odpowiedniej różnicy temperatury pomiędzy średnią temperaturą grzejnika i temperaturą w pomieszczeniu. Czynnik grzewczy -woda - schładza się przepływając przez grzejnik, oddając ciepło do pomieszczenia. Ilość czynnika (strumień) oraz jego temperatura zależy od chwilowego zapotrzebowania danego pomieszczenia na ciepło, temperatury jaką należy w nim utrzymywać oraz obliczeniowych parametrów czynnika.
Nowoczesne układy grzewcze powinny szybko reagować na zmianę temperatury w pomieszczeniu (np. na skutek chwilowych zysków ciepła od nasłonecznienia), bowiem w ten sposób można zmniejszyć zużycie ciepła i koszty ogrzewania. Duży wpływ na szybkość reakcji układu ma pojemność wodna grzejników. Im więcej wody zawiera grzejnik, tym wolniejsza będzie reakcja układu ogrzewania. Istotne jest także zastosowanie grzejnikowych zaworów termostatycznych. Wymiana ciepła między grzejnikiem a pomieszczeniem odbywa się zarówno przez konwekcję swobodną, jak i promieniowanie. Różnorodność konstrukcji grzejników pozwala na kształtowanie rozkładu wymiany ciepła pomiędzy te dwa sposoby przekazywania ciepła. Organizm człowieka źle reaguje na duże różnice temperatury pomiędzy powierzchnią ciała człowieka a otoczeniem. W pomieszczeniach z zimnymi przegrodami (np. słabo izolowana ściana zewnętrzna, duże powierzchnie okien o małej izolacyjności) podwyższenie temperatury powietrza w pomieszczeniu (temperatura w czasie odbioru wg PN-82/B-02402) oraz zwiększony udział promieniowania pozwalają zrekompensować dyskomfort cieplny - ale np. podniesienie temperatury grzejnika konwekcyjnego spowoduje wzrost lokalnego dyskomfortu cieplnego osób przebywających blisko grzejnika, dlatego też np, w Niemczech zaleca się parametry obliczeniowe instalacji c.o. 80/60°C czy 75/60°C, co oznacza że grzejnik będzie większy niż w przypadku parametrów 90/70°C. Pamiętać jednak należy też, że jednostkowe straty ciepła pomieszczeń mieszkalnych są w Niemczech niższe niż w Polsce.
Ze względu na relatywnie małą izolacyjność przegród budowlanych i wynikające stąd duże zapotrzebowanie pomieszczeń na ciepło, w Polsce najczęściej stosowane było ogrzewanie o parametrach obliczeniowych 90/70°C lub 95/70°C. Wysoka temperatura powierzchni grzejnika jest niekorzystna. Powoduje spiekanie kurzu i wydzielanie niewielkich ilości amoniaku podrażniającego błony śluzowe. Ponadto intensyfikuje wymianę ciepła przez promieniowanie oraz zmniejsza obecność w pomieszczeniu jonów ujemnych, które mają korzystny wpływ na organizm człowieka.
(…)
… między grzejnikiem a pomieszczeniem odbywa się zarówno przez konwekcję swobodną, jak i promieniowanie. Różnorodność konstrukcji grzejników pozwala na kształtowanie rozkładu wymiany ciepła pomiędzy te dwa sposoby przekazywania ciepła. Organizm człowieka źle reaguje na duże różnice temperatury pomiędzy powierzchnią ciała człowieka a otoczeniem. W pomieszczeniach z zimnymi przegrodami (np. słabo izolowana ściana…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)