To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Definicja prawa podmiotowego kwestia kontrowersyjna (wg niektórych w ogólne nieużyteczna) → na cechy tego pojęcia składają się: jest elementem treści stosunku cywilnoprawnego ; służy do opisania sytuacji prawnej podmiotu (a więc praw i sprzężonych z nimi obowiązków innych podmiotów) → cecha ta wskazuje na społeczne aspekty prawa podmiotowego, co jest z reguły niedoceniane w tradycyjnej doktrynie cywilistycznej, w której pojęcia tego używa się też na opisanie stosunku łączącego podmiot z rzeczą, co pomija cechę korelatywnego sprzężenia prawa podmiotowego z obowiązkami innych osób;
wyznaczone jest normami prawnymi , tzn. określają one zdarzenia prawne, które wywołują konsekwencje prawne polegające na powstaniu praw podmiotowych oraz je w pewnym stopniu charakteryzują, wskazując podstawy tego opisu, jak np. decyzje samych stron, zwyczaje, zasady współżycie społecznego;
jest to pewna „sfera możności postępowania” lub „moc prawna” → tzn. są to pewne wyróżnione przez normy prawne zachowania lub kompetencje podmiotu uprawnionego, któremu podporządkowane są określone obowiązki innego lub innych podmiotów prawa cywilnego → obowiązek:
może polegać na działaniu i zaniechaniu;
dotyczy czynności psychofizycznych i konwencjonalnych;
może bezpośrednio obciążać inne podmioty albo może mieć charakter tylko potencjalny, wymagający aktualizacji, a nawet dokładnego ustalenia wskutek dokonania czynności konwencjonalnej przez uprawnionego; wg koncepcji normatywistycznej istota prawa podmiotowego to kompetencja stanowienia nakazów lub zakazów przez uprawnionego (czyli dokonywania tylko czynności konwencjonalnych), w stosunku do czynności psychofizycznych konstruuje koncepcję domniemanego zakazu działań naruszających prawo podmiotowe → koncepcja odrzucona przez Radwańskiego ;
służy ochronie interesów podmiotu uznanych przez prawo i określoną moralność, przy czym interes ten może nie tylko wynikać z prawa podmiotowego przyznanego w ramach jakiegoś stosunku prawnego, ale i wtedy gdy normy prawne nakładają powszechne obowiązki na wszystkich (tzw. refleksy prawne, np. obowiązek powszechnych szczepień ochronnych lub leczenia pewnych chorób zakaźnych);
nie ma prawa podmiotowego ten, komu przysługują kompetencje do działania wyłącznie w cudzym interesie;
koncepcję tą po raz pierwszy rozwinął Rudolf Ihering; czyny podmiotu uprawnionego są indyferentne (a nie dozwolone), ale należy podkreślić, że indyferencja związana jest z tą normą prawną , która wyznacza określony typ stosunku prawnego, obejmującego prawo podmiotowe. Natomiast inna norma może już nakładać jakiś obowiązek sprzężony z tym prawem podmiotowym (obowiązek ten z reguły określony jest w sposób ogólny, pozostawiający znaczą swobodę uprawnionemu);
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)