To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Czynniki środowiskowe wpływające na tempo bioremediacji in situ:
1) pH to czynnik, który możemy zmodyfikować. Zmiana pH gleby może istotnie zmienić tempo bioremediacji. Np. tempo bioremediacji gleby skażonej benzyną wzrosło 2x po podniesieniu pH z 4,5 do 7,5. Taki efekt najczęściej uzyskuje się poprzez wapniowanie przez zastosowanie wapna nawozowego, wodorotlenku, węglanu wapnia lub węglanu magnezu.
Wapnowanie gleby stosuje się często z jej uprawą przemieszaniu górnych warstw ( podczas „land forming”).
Należ jednak brać pod uwagę, że zmiana pH gleby lub sedymentu może wpływać na rozpuszczalność i biodostępność organicznych zanieczyszczeń, a także makro- i mikroelementów.
Na ogół podniesienie pH gleby prowadzi do zmniejszenia dostępności Ca, Mg, Na, K i NH4+ , P, a obniżenie pH do zmniejszenia dostępności azotanów i chlorków.
Grzyby tolerują bardziej kwaśne warunki niż większość bakterii zasiedlających glebę i wodę.
2) Temperatura
To główny czynnik środowiskowy wpływający na tempo biorem. in situ. Oddziałuje bezpośrednio na tempo wzrostu i metabolizmu bakteryjnego, ale także może wpływać na procesy glebowe i właściwości fizykochemiczne zanieczyszczenia. Czynnikiem dodatkowym SA wahania temp zarówno w cyklu dobowym, sezonowym, ale także wraz z głębokością.. Większość udokumentowanych projektów bioremediacyjnych in situ była prowadzona w warunkach mezofilnych. Biorem termofilna ma miejsce w pryzmach kompostowych in situ prowadzona w krajach tropikalnych. To proces termofilny gdyż temp gleby może przekroczyć 500C. Z próbek pobranych z pustyni w Kuwejcie wyizolowano bakterie Bacillus stearothermphilus z optimum wzrostu przy 600C zdolna do wykorzystania węglowodorów ropy naftowej jako jedyne źródło C i energii. Badania przeprowadzone w ramach … wykazały że degradacja zanieczyszczeń takich ropopochodnych jest istotnie obniżona gdy temp spada
(…)
… i metanogenicznych. wdmuchiwanie powietrza
biowentylacja
w technologii „ plump and treat” napowietrzanie wód wracających
dodawanie H2O2 ( nadtlenek wodoru) jako potencjalnego generatora tlenu. Nadtlenek jest 7x bardziej rozpuszczalny w wodzie niż tlen i jego enzymatyczny rozpad dostarcza 0,5 mola tlenu na mol wprowadzonego H2O2 do zanieczyszczonego miejsca
można stosować alternatywne akceptory tlenowe elektronów…
… biodegradacji rozpuszczalników, które pomogą w desorpcji i rozpuszczaniu, a więc zwiększają biodostępność zanieczyszczenia.
Silna sorpcja WWA( Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne) przez glebę (skł mineralne i org.) i ich mała rozpuszczalność w wodzie powodują, że związki te są zatrzymywane w przeważającej ilości w warstwie próchniczej gleby i ich biodostępność jest stosunkowo niska.
Związki…
… jako jeden z etapów oczyszczenia i w tym wypadku nie zastąpi go alternatywny akceptor
Proces musi być prowadzony w warunkach tlenowych
gdy brak jest tlenu wykorzystywane są związki takie jak:
azotany ( w warunkach denitryfikacji)
utlenianie związków manganu i żelaza - dość ograniczona transformacja
siarczany - warunki najbardziej beztlenowe i skrajne
metanogeneza
(denitryfikacja)
O2 > azotany, toluen, > Mn(IV) i Fe(III) > zw siarkowe > metanogeneza
ksylen, naftalen zred. Toluen z Fe(III) chlorofenole toluen
Biodostępność zanieczyszczeń:
Tempo bioremediacji in situ w bardzo dużym stopniu warunkuje biodostępność zanieczyszczeń organicznych. np. polimery organiczne pochodzenia antropologicznego, takie jak polietylen, PVC są bardzo oporne na biodegradację z powodu nierozpuszczalności i brak depolimeryzujących je wewnątrzkomórkowych enzymów produkowanych przez mikroorganizmy.
Bakterie i promieniowce są zdolne do degradacji oligomerycznych fragmentów polistyrenu,
niskocząsteczkowych fragmentów ligniny powstających w rezultacie jej degradacji przez grzyby.
Trudne do usunięcia są zwiazki wielopierścienowe przy zanieczyszczeniu naftalenem: wód gruntowych - rozpuszczenie i transformacja do CO2 i wzrost biomasy mikroorganizmów…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)