To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Chrześcijańska pedagogika personalno-egzystencjalna Personalizm (gr., łac.-osoba)-kierunek filozoficzny, radykalny nurt w naukach o wychowaniu. Eksponuje on osobę jako istotę autonomiczną, jej godność i rozumność. Element konstruktywny dla personalizmu to afirmowanie zdolności osoby do miłości oraz samoświadomości jako podstawy jej aktów rozumnych i wolnych. W wymiarze strukturalnym osoba posiada ontologiczną dwuznaczność to znaczy że jest jedności dwóch bytów materialnego i duchowego, tworząc psychofizyczną i substancjalną jedność, spełniając i integrując się w czynie. W wymiarze społecznym człowiek jako osoba jest nie tylko członkiem jakieś społeczności, ale istotą społeczną, to znaczy z natury relacyjną. Człowiek staje się osobą w pełni, kiedy uczestniczy w życiu innych osób, angażując się dla innych, obdarza sobą innych, jest kimś dla drugich. W wymiarze transcendentalnym człowiek jako osoba skierowuje się w stronę absolutu, w stronę Boga. Przedstawiciele: 1.Personalizm naturalistyczny: Wiliam Stern, Eduard Spraner. 2. Personalizm spirytualistyczny: Sergiusz Henssen, Maria Montessorii, Bogdan Nawroczyński. Wartość i godność człowieka tkwią w nim samym, wartość jest fundamentalna i autoteliczna. Osoba ludzka nie może być traktowana instrumentalnie, jako środek do celu. Największym przedstawicielem tego nurtu jest ks. Janusz Twarnowski . Nurt ten przeciwstawia się autorytaryzmowi, biurokratyzacji, i reformatorskiemu pozoranctwu. Eksponuje kształcenie młodego pokolenia i samokształcenie wychowawców. Kategorie pseudowychowania: Tresurę- nakłanianie osób pod groźbą kary lub obietnicą do pożądanego zachowania. Administrowanie- nadkontola, ocenianie, nieustana weryfikacja jednostki. Trening- stałe ćwiczenie w sytuacjach o wrastającym stopniu trudności maksymalnej sprawności w wymiarze technicznym, obejmującą tylko jaką określoną sferę a nie całą osobowość. Moralizowanie- werbalne, perswazyjne lub poprzez sugestię pozasłownego zobowiązania osoby do pożądanych zachowań. Kształtowanie osobowości- zewnętrzne, przedmiotowe formowanie całego człowieka, degradującego go do roli biernego obiektu. Istotnym komponentem prawdziwego procesu wychowawczego jest immanentnie tkwiący stosunek człowieka do człowieka. Def. Wychowania- całokształt sposobów i procesów pomagających osobie ludzkiej zwłaszcza na interakcję urzeczywistnić i rozwijać swoje człowieczeństwo. Celem wychowania jest rozbudzenie duchowości dziecka przy pomocy dialogu i autentyzmu wychowawcy. Wychowanie rozumiane jako spotkanie, ma dwa wymiary: Wertykalny- odnoszący się do Boga Horyzontalny- obejmuje kontakt międzyludzki.
(…)
… dziecka przy pomocy dialogu i autentyzmu wychowawcy. Wychowanie rozumiane jako spotkanie, ma dwa wymiary:
Wertykalny- odnoszący się do Boga
Horyzontalny- obejmuje kontakt międzyludzki.
W każdej istocie ludzkiej tkwi dobro, piękno, sacrum, Bóg.
Wychowanie możemy w nim wyróżnić następujące właściwości:
Człowieczeństwo- baza wychowania, sytuacja wychowawcza to spotkanie przynajmniej dwóch ludzi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)