To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Charakterystyka nowoczesnych systemów wychowania fizycznego (cd.) Zagadnienia: System niemiecki System francuski Angielski system gier AD a), b), c) Niemiecki system gimnastyczny miał na celu hartowanie organizmu, kształtowanie wytrzymałości i siły oraz rozbudzenie wiary w wartość narodu niemieckiego. Do utrwalenia określonego programu i zasad systemu gimnastyki niemieckiej przyczynili się prekursorzy: Johann Christoph Friedrich Guts-Muts (1759-1839), nauczyciel gimnastyki, który opierał swoją metodę na ruchach i ćwiczeniach naturalnych. Stosował proste przyrządy: liny, tyczki, żerdzie, w Niemczech uznany został za „ojca” gimnastyki.
Gerard Vieth (1763-1836) opracował klasyfikację środków stosowanych w gimnastyce. Według Vietha ćwiczenia gimnastyczne miały służyć kształtowaniu ciała.
Działalność Guts-Muthsa i Vietha niewątpliwie stała się materiałem wyjściowym do pracy nad niemieckim systemem gimnastycznym, którego twórcą był Johann Ludwig Jahn (1778-1852), uczeń Guts-Muthsa.
W systemie tym, centralne miejsce zajmowały ćwiczenia gimnastyczne wykonywane na specjalnych przyrządach (drążkach, poręczach, koniu, trapezie), będące bardzo istotnym elementem w przygotowaniu militarnym społeczeństwa niemieckiego. Jahn kładł wyjątkowy nacisk na wyrobienie wśród ćwiczących solidarności, poczucia własnej wartości, hartu woli i sprawności ruchowej.
Wprowadzenie obowiązkowej i systematycznej gimnastyki do szkół niemieckich było zasługą Adolfa Siessa (1810-1858), który adoptował gimnastyczny system Jahna dla potrzeb i warunków szkolnych. Spiess był zwolennikiem prowadzenia ćwiczeń przez cały rok a chcąc wyeliminować wpływ warunków atmosferycznych dążył do budowania sal gimnastycznych. Spiess usystematyzował ćwiczenia gimnastyczne oraz wzbogacił zasób ćwiczeń w zwisach i podporach, przez co stał się współtwórcą niemieckiego systemu gimnastycznego.
Początki gimnastyki we Francji wyznacza działalność hiszpańskiego emigranta politycznego - Francisco Amorosa (1770-1848), nauczyciela wychowania fizycznego w Instytucie Pestalozziego w Madrycie, który po osiedleniu się na stałe we Francji został dyrektorem paryskiego Gimnazjum Wojskowego.
Program tego gimnazjum obejmował szeroki zakres ćwiczeń gimnastyczno-akrobacyjnych. Amoros dążył do osiągnięcia przez swoich uczniów bardzo wysokiej sprawności fizycznej i w jego działaniach zaznaczyły się wpływy niemieckiego systemu gimnastycznego, szczególnie jeśli chodzi o ćwiczenia na przyrządach, w które był wyposażony teren wokół gimnazjum. Amoros popularyzował gimnastykę, organizując popisy publiczne swoich uczniów, zyskując dla gimnazjum i „swojej” gimnastyki wielki rozgłos.
Program gimnastyczny Amorosa został wprowadzony do szkół francuskich. Poza Amorosem gimnastyką we Francji zajmowali się Georges Demeny i Georges Herbert.
(…)
… tego systemu był Thomas Arnold znakomity angielski pedagog. Stworzył system zabaw i gier na świeżym powietrzu, dążył do wzorów starogreckich. Bardzo dużo uwagi przywiązywał do dyscypliny i zasad fair-play. Osiągał bardzo dobre wyniki pracy z tzw. „trudną młodzieżą”.
Z tym system jest także bardzo powiązana osoba H. Spencera który to głównie kładł nacisk na sport wyczynowy i taką właśnie formę wychowania…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)