Bonapartystowska (napoleońska) odmiana cezaryzmu stanowiła próbę połączenia i pogodzenia władzy jednostki z zasadą demokratyczną. Przyjmuje ona wtedy, jako podstawę prawowitości, doktrynę suwerenności ludu/narodu, ale jej wykonanie powierza wyposażonemu w absolutną władzę "szefowi" (konsulowi, następnie cesarzowi). Tytuł "cezara" - przybrany przez Napoleona I (1804-1814/15) i Napoleona III (1852-1870) - brzmi jednak "cesarz Francuzów", a nie "cesarz Francji", co stanowi uznanie, iż we Francji władza zwierzchnia należy do "narodu"; to "Francuzi" jako suweren kolektywny, a nie cesarz, "mają" Francję oraz cesarza. Podniesioną do rangi najwyższej normy konstytucyjnej metodą ześrodkowywania "woli narodu" w decyzji "cezara" jest instytucja ogólnonarodowego plebiscytu, którego inicjatywa wychodzi jednak zawsze od imperatora; bonapartyzm tedy to "doktryna plebiscytarnej dyktatury szefa narodu". Te trzy główne idee bonaparyzmu: "republikańska" suwerenność narodu, pełnia wykonawczej władzy "szefa" narodu i cesarstwa, oraz plebiscytaryzm, uzupełnione jednak przedrewolucyjną, królewską zasadą dziedziczności tronu i tzw. prawa salickiego Franków, wykluczającego dziedziczenie tronu przez kobiety, stanowią oś konstrukcyjną cezarystycznej konstytucji, ustanawiącej w Republice Cesarstwo. Napoleoński cezaryzm posiada, przynajmniej teoretycznie dwa "warianty"::
1. a u t o r y t a r n e g o , a nawet a u t o k r a t y c z n e g o , oraz 2. l i b e r a l n e g o. W praktyce jednak, zarówno w pierwszym jak w drugim Cesarstwie zaistniał jedynie wariant autorytarny. Cezaryzm autorytarny wyklucza parlamentarną formę ustroju, choć zachowuje instytucje przedstawicielskie (Senat Zachowawczy, Ciało Prawodawcze i Trybunat), przydając im jedynie funkcję organów wyspecjalizowanych w prawodawstwie, bez wpływu na bieg spraw państwowych. Ponad parlamentem stoi rząd ze swoim "szefem" - cesarzem: "Rząd jest w centrum społeczeństwa jak słońce. Różne instytucje winny krążyć dokoła jego orbity, nigdy się od niej nie oddalając" (Napoleon I). Podobnie, w II Cesarstwie pełnia władzy wykonawczej oraz sankcja ustaw znajdowała się w ręku cesarza. Złożona z jego nominatów Rada Stanu była ciałem projektodawczym, zaś obierane w glosowaniu powszechnym Ciało Prawodawcze mogło tylko przyjąć albo odrzucić gotowe projekty ustaw. Funkcję strażnika Konstytucji pełnił Senat złożony z dożywotnich wirylistów (kardynałów, marszałków Francji i admirałów) oraz nominatów imperatora. Indywidualnym wkładem Ludwika-Napoleona Bonaparte do Idei napoleońskich było podniesienie do rangi "misji" bonapartyzmu imperatywu zaprowadzenia w całej Europie "zasady narodowościowej" oraz społecznego paternalizmu wobec robotników, powodowanego pragnieniem zniesienia "pauperyzmu". Zatarciem "wojowniczego" aspektu cezaryzmu było natomiast hasło, pod którym Napoleon III doszedł do władzy: "cesarstwo to pokój"
(…)
… o integralny katolicyzm, reprezentował ideowy przywódca zwolenników restauracji cesarstwa, czyli Republiką-"Marianną") - Paul Granier de Cassagnac (1842-1904), a sprzyjała jej cesarzowa-wdowa, gorliwa katoliczka, Eugenia. Drugą - pretendent ("Napoleon V") i Głowa Francuskiego Domu Cesarskiego (Maison Imperiale Française) od 1879, książę Hieronim (zwany "Plon-Plon"), który był... republikaninem…
… socjalny płk. F. de La Rocque`a ("Krzyże Ogniste", Francuska Partia Społeczna); a wreszcie - i w najpełniejszym stopniu - gaullizm, z jego ustrojowym ideałem "monarchii republikańskiej" (la monarchie républicaine), plebiscytaryzmem i apelem "szefa" wprost do narodu (le peuple français), ponad głowami parlamentu, partii i notabli. Z tego powodu, za ostateczną klęskę c. typu bonapartystowskiego uznać…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)