To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przestrzeń sakralna Wielkiego Kurhanu Ryżanowskiego
Owy scytyjski kurhan znajduje się w centralnej Ukrainie w pobliżu wsi Ryzanivka w obwodzie czekarskim. Prace badawcze na tym stanowisku zapoczątkowali polscy badacze Julian Talko-Hryncewicz w roku 1884 oraz Godfryd Ossowski w roku 1887. Jednak dopiero w latach 1995-1998 przeprowadzono właściwą polsko-ukraińską Ekspedycję Instytutu Archeologii Uniwersytetu Jagiellońskiego i Instytutu Archeologii Narodowej Akademii Nauk Ukrainy. Kurhan Ryżanowski jest wyjątkowym stanowiskiem, na którym odkryto niemal nie naruszony pochówek scytyjskiego wodza. Niestety sklepienie centralnej komory grobowej zapadło się nie długo po ukończeniu prac nad Kurhanem, ale wszystkie elementy inwentarza grobowego jak i ich rozmieszczenie nie uległy zaburzeniu. Dało to badaczom nie powtarzalną okazję na przeanalizowanie scytyjskiego obrządku pogrzebowego.
Na podstawie inwentarza grobowego powstanie kurhanu datuje się na połowę III wieku p.n.e., co może wskazywać na to, iż jest to jeden z ostatnich jeśli nie ostatni tego typu pochówek scytyjskiego wodza u kresu ich cywilizacji, która mieli zdominować Sarmaci.
Pod nasypem kurhanu o średnicy ok. 28 metrów i wysokości około 10 mieściły się dwie komory grobowe - centralna męska opisywana jako pochówek 'wodza' oraz boczna kobiecy. Wyniki badań pozwoliły stwierdzić, że ta druga został wkopany w NW nasyp kurhanu kilka miesięcy po jego usypaniu. Do centralnej komory grobowej prowadził szyb wejściowy. Po obu stronach wejścia do szybu znajdowały się lessowe hałdy powstałe w wyniku zdeponowania urobku z prac przy kopaniu komory grobowej i szybu. Były one o tyle istotne iż znajdowały się tu pozostałości uczty pogrzebowej będącej zakończeniem lub nawet głównym elementem ceremonii. Pośród kości zwierzęcych w tym całych czaszek koni i rozbitych amfor po winie odkryto również pojedyncze fragmenty kości ludzkich. Mogło to świadczyć o istnieniu swoistych scytyjskich form kanibalizmu pogrzebowego.
Ponadto hałdy te tworzyły swego rodzaju granice pomiędzy strefą sanctum, a profanum grobowca oraz wyznaczały drogę do wnętrza komory grobowej.
Na dnie szybu prowadzącym do centralnego pochówku odkryto szczątki mężczyzny oraz konia. Najprawdopodobniej był to rytualnie uśmiercony mężczyzna-wojownik będący za życia kimś w rodzaju przybocznego władcy, jego zaufany strażnikiem lub 'giermkiem', którego pochowano tu po zakończeniu wypełniania komory grobowej 'władcy'. Owy grób z trudem mieścił ciało 30-35 letniego mężczyzny o wzroście ok. 170 cm. Ciało spoczywało w orientacji NW-SE. Analiza antropologiczna wykazała iż za życia osoba ta była wytrawnym jeźdźcem oraz leworęcznym łucznikiem często korzystającym z tej broni.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)