To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Biografistyka:
Nawiązywała od razu do wzorca antycznego. Doskonałym przykładem jest Vita Karoli Einharda, gdzie autor wręcz zapożyczył konwencję stylistyczną z Żywotów Cezarów Swetonisza. Charakteryzuje biografię to iż całe dzieło jest poświęcone życiu i czynom osoby, zazwyczaj wybitnej przy ograniczeniu się do notowania jedynie realiów podporządkowując je swoistej konstrukcji. Biografa nie obchodzi szerszy bieg wydarzeń, ale nierzadko do głosu dochodzą momenty dydaktyczne, chociaż klasyczna biografia powinna ich unikać.
Renesans tego gatunku przyniesie dopiero wczesne Odrodzenie pod wpływem znów Swetoniusza, ale tym razem jego dzieła O sławnych mężach. Już od połowy XVI wieku klasyczna biografia zamienia się w barokowy panegiryk, a później nawet w mowę pogrzebową, szczególnie wybujałą od drugiej połowy XVII wieku.
Autobiografia:
Jeden z najbardziej trudnych i skomplikowanych gatunków mało nawiązywała do wzorów antycznych pozostając pod wpływem Augustynowych Confessiones (Wyznania). Trudności polegały na tym, ze odkrywa ona myśli i uczucia autora. Stąd też niewiele tego rodzaju dzieł możemy odnotować. Najbardziej typowa to autobiografia opata Guilberta z Nogent De vita sua, duchownego walijskiego Giralda Cambrensis De rebus gestis, a zwłaszcza autobiografia cesarza Karola IV - Vita Caroli IV imperatoris.
Piśmiennictwo polskie nie zna tego gatunku w średniowieczu, później zaś wiele jego elementów trafiło do pamiętnikarstwa. Nikłe fragmenty autobiografii pozostały w katalogu biskupów włocławskich pióra Macieja Drzewickiego ( przed 1531). Wątpliwości budzi charakter autobiograficzny - Żywota i spraw Mikołaja Reja z Nagłowic.
Korespondencja w średniowieczu pojawia się często, chociaż rozwój dokumentu, w tym mandatu decyduje o ograniczeniu jej roli. Zgodnie z antyczną teorią listu korespondencja ma umożliwić kontakt z nieobecnym odbiorcą, a tym samym służy do przekazywania wielorakich treści życia codziennego, zależnych zarówno od nadawcy jak i odbiorcy. Na korespondencji średniowiecznej zaciążył biblijny wzór, doskonałe listy św Pawła oraz epistolografia patrystyczna. Sprawiło to , że listy są namaszczone, podporządkowane regułom retorycznym, zwłaszcza w zakresie konstrukcji niejednokrotnie urastają mimo zasady breviter po pokaźnych traktatów naukowych np. miłosne listy Abelarda do Heloizy. Dla historyka największą wartość przedstawiają zbiory listów. Zbiory takie stanowią listy Kasjodora, Bedy Czcigodnego, Jana z Salisbury. Piśmiennictwo polskie ubogie pod tym względem. Jednak list biskupa krakowskiego Mateusza do Bernarda z Clairvaux dowodzi, że twórczość ta nie była Polsce obca.
Nawrót do klasycznych wzorów przyniosło Odrodzenie. Powstają podręczniki do nauki pisania listów ( modus epistolandi). Jednakże wraz z kostnieniem języka łacińskiego i form retorycznych upada epistolografia.. Korespondencja odegrała istotną rolę w kształtowaniu średniowiecznej uczoności jak i w rozwoju nowożytnej nauki.
(…)
… teorii literatury legenda to baśń, mit, opowieść wyimaginowana. W twórczości hagiograficznej rzeczywistość miesza się z fikcją. Cele dydaktyczne hagiografii wiązały się z exemplum czyli wydarzeniem z życia świętego, które powinno tworzyć podstawę do naśladowania.
Martyrologium - najstarszy gatunek hagiograficzny, wiąże się ze starochrześcijańskimi listami, wykazami męczenników, Martyrologium…
… podwaliny pod pojęcie historii świętej (kościelnej) - historia sacra w odróżnieniu od historii laickiej - historia profana.
Hagiografia czyli piśmiennictwo poświęcone świętym, wytwarzała teksty zajmujące się życiem świętych ich kultem relikwiami i cudami zarówno za ich życia jak i po śmierci, Dzielimy źródła hagiograficzne na trzy gatunki:
martyrologia
vita (lub passio)
miracula
Twórczość hagiograficzna…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)