To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Bardesanes Ostatni z wielkich gnostyków; urodzony w 154 roku i wychowany na dworze Abgara, żył w Syrii na przełomie II i III wieku. Początkowo zwolennik Walentyna. Później stworzył własny system, który zdaje się odchodzić od poprzednich koncepcji emanacyjnych i zapowiada już manicheizm z jego dualistycznym objaśnianiem początków widzialnego świata . Według Jeana Danielou jego nauka wydaje się różna od gnostycyzmu. Bóg stworzył najpierw rozmaite elementy, oddzielając je od siebie wzajemnie i wyznaczając im własne miejsce. One jednakże, pomieszawszy się ze sobą, stworzyły zamęt. Wówczas Bóg stworzył nasz świat, łącząc światło z ciemnością. Po sześciu tysiącach lat elementy zostaną odtworzone w swej pierwotnej czystości. Obecne ciało przynależy do drugiego świata i przynależne jest gwiazdom. To stamtąd przychodzą cierpienia fizyczne. Ciało to nie zmartwychwstanie. Karpokriatanie Karpokrates pochodził z Aleksandrii. Działał w I poł. II w. Jego uczennica, Marcelina, przybyła, za pontyfikatu papieża Aniceta (155-166) do Rzymu, gdzie zyskała wielu zwolenników. Informacje o ich nauce znajdujemy u Ireneusza (Adv. Haer. I, 25. 1-2). Zachowały się fragmenty dzieł jego syna Epifanesa, cudownego dziecka, zmarłego w wielu 17 lat, który napisał rozprawę O sprawiedliwości. Karpokratianie twierdzili, iż świat nie został stworzony przez Boga, lecz przez anioły, istoty o wiele niższe od Niego. Jezus był całkowicie podobny do innych ludzi. Jedynie jego dusza była wierniejsza i sprawiedliwsza od innych. Moc Boga stąpiła na duszę Jezusa i dzięki niej mógł pokonać duchy i anioły, będące wrogami ludzkości. Dusze ludzi są skazane na reinkarnację. Opowiadano się za całkowitą wspólnotą dóbr i kobiet. Klemens przywołuje zarzuty o rozpustne „agapy” (Strom. III, 9, 2-10, 1). Według nich prawa i przykazania w Biblii są złe, pierwotna była równość.
Marcjonici Marcjon urodził się około 100 r. w Synope, w Poncie nad Morzem Czarnym, w rodzinie biskupa. Dorobił się znacznego majątku jako armator. Został wyłączony ze wspólnoty Kościoła przez swego ojca, prawdopodobnie z powodu głoszenia błędnych nauk. Około 140 r. przybył do Rzymu. Przez pewien czas był członkiem gminy rzymskiej, której przekazał 200 tys. sesterców. Z powodu głoszonych błędów doktrynalnych został wyłączony z Kościoła - około 144 r. - i zwrócono mu majątek. Założył własny kościół, z ustanowioną hierarchią. Zmarł około 160 r. Jego poglądy sprowadzają się do podstawowych antytez pomiędzy wiarą i prawem, łaską i sprawiedliwością, Starym a Nowym Testamentem. Podstawową cechą nauki jest dualizm. Istnieją dwaj Bogowie. Bóg dobry, opisany w Ewangelii i Sprawiedliwy Bóg Starego Testamentu - surowy, okrutny, zazdrosny, stwórca świata upadłego. Człowiek został stworzony przez Boga ST. Dusza może zostać zbawiona, ale bez materialnego ciała, które jest złe. Według niego brak związku między objawieniem Jezusa i tradycją biblijną, gdyż Bóg żydowski nie jest tym samym co Bóg Ojciec. Głosił pogląd że Jezus miał ciało nierzeczywiste, ezoteryczne, a więc nie cierpiał na krzyżu. Dlatego ważne jest jego nauczanie, a nie śmierć na krzyżu. Marcjon odrzucał ST. Z Nowego przyjmował jedynie Ewangelię Łukasza i listy Pawłowe. Uważał, iż św. Paweł najlepiej zrozumiał przesłanie Christosa i dlatego pierwotny, ułożony przez niego, kanon chrześcijański składał się głównie z pism Pawłowych. Etyka marcjonitów cechowała się skrajnym rygoryzmem. Postulowano dobrowolne wyrzeczenie się materii. Odrzucano małżeństwo i prokreację, by nie przy
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)