To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
47.a B. Eichenbaum: Teoria metody formalnej Metoda formalna: przez ewolucję i poszerzanie dziedziny analiz wykracza poza metodologię i przekształca się w odrębną naukę o literaturze;
ośrodkiem zainteresowania - specyfika analizowanego materiału;
dąży do stworzenia samodzielnej nauki o literaturze, opartej o specyficzne właściwości materiału literackiego;
problem rozumienia „formy” artystycznej;
narusza trwałe tradycje każdej nauki o sztuce;
spór między przedstawicielami metody formalnej a teoretykami symbolizmu i krytyki impresjonistycznej;
główne hasło na początku - hasło wyzwolenia słowa poetyckiego z okowów filozoficznych i religijnych tendencji (s. 278);
rezygnacja z filozoficznych przesłanek, psychologicznych i estetycznych interpretacji, zerwanie z filozofującą estetyką.
METODA FORMALNA: koncentruje się wokół zasady specyfikacji i konkretyzacji nauki o literaturze;
nie neguje innych metod, a pozbawione zasad pomieszanie różnych nauk i różnych problemów naukowych;
głosi, że przedmiotem nauki o literaturze ma być analiza specyficznych cech materiału literackiego, cech wyróżniających, nie drugorzędnych (przedmiotem nauki o literaturze jest nie literatura a literackość - Jakobson);
zestawienie języka poetyckiego z językiem praktycznym - wyjściowe założenie pracy formalistów, - w systemie języka praktycznego wyobrażenia językowe (głoski, cząstki morfologiczne) nie mają samoistnej wartości, są środkiem porozumienia się;
orientacja na lingwistykę jako naukę stykającą się z poetyką (ale z innego punktu widzenia); lingwiści też zainteresowali się metodą formalną;
występuje kwestia dźwięku w wierszu. Formaliści atakują symbolizm. Bełkotliwość - zazwyczaj ukrywana pod maską jakiejś treści;
język poetycki nie jest jedynie językiem obrazów, dźwięki posiadają znaczenie samoistne, dźwięki egzystują poza związkami z obrazem i pełnią samodzielną funkcję językową, są rezultatem autonomicznego poetyckiego zamierzenia;
formaliści -zanegowali to (potiebnianizm), że poezja - myślenie obrazami, poezja = obrazowość, nie chcieli rozumienia formy jako „naczynia”, specyfika sztuki polega nie na samych składnikach, lecz na szczególnym ich użyciu;
przeżycie artystyczne - przeżycie formy, składnik samej sztuki, nie istniejącej poza odbiorem, forma - nie otocze, nie naczynie a pełnia, coś konkretnego, dynamicznego, treściwego samo przez się;
uchwytność formy powstaje w rezultacie stosowania szczególnych chwytów artystycznych;
chwyt udziwnienia / skomplikowania formy - przeciwstawiony zasadzie ekonomii artystycznej. Udziwnienie (Szkłowski) - bo trzeba wydłużyć czas odbioru dzieła. S. 287-8
(…)
… wydarzeń. Fabuła to konstrukcja, schemat fabularny - materiał.
Teoria wiersza:
nie istniała początkowo;
w wierszach są trwałe twory składniowe, związane z rytmem. Dzięki temu pojęcie rytmu straciło charakter abstrakcyjny i łączyło się z frazą, rytm nie jest dodatkiem z zewnątrz (prace Brika);
składnia -jest związana z frazą wiersza, na pograniczu fonetyki i semantyki. Pojawia się pojęcie dominanty organizującej styl poetycki, wyodrębnienie pojęcia melodyki. Pozwala to na wyróżnienie w liryce 3 stylów: deklamacyjnego (oratorskiego), śpiewnego i kolokwialnego;
pojęcie wiersza - pojęcie szczególnej mowy (pojawia się rytm słowno-akcentowy, intonacyjno-frazowy, harmoniczny itp.). Mowa poetycka - mowa zorganizowana w swoim brzmieniu. Brzmienie - skomplikowane, więc kanonem staje się jeden z jego składników…
… formalnej;
chcą formaliści ujmować konkretne funkcje chwytu w poszczególnych przypadkach;
zagadnienie dziedziczności i tradycji - nie ma kontynuacji w linii prostej jeśli chodzi o dziedziczenie z tradycji literackiej - jest zawsze odbicie się od pewnego punktu, walka, ewolucja literatury polega na konfliktowości;
według Szkłowskiego literatura posuwa się naprzód wzdłuż przerywanej linii, każda nowa szkoła…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)