To tylko jedna z 191 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
PRZEDMOWA
inni wyznają swoiście rozumiany pluralizm - równość wszystkich poglądów (anything goes, P. Feyerabend). W tym kontekście dyscyplinę uzasadniającą wiarę, wskazującą prawdę ostateczną w Jezusie Chrystusie uważa się za odległą od ducha czasu, a teolog fundamentalny nierzadko jest traktowany jako „fundamentalista". Sytuacja taka nie przeszkadza jednak temu, że gdy pojawią się pytania o racje wyznawanej wiary („Dlaczego wierzysz? Co skłania Cię do wiary?") lub o motywy nadziei („Masz nadzieję, że Tam coś jest?"), i odpowiedź wydaje się intelektualnie i kulturowo niewystarczająca, szybko formułuje się oskarżenia o fideizm i traktuje opcję ateistyczną jako bardziej racjonalną. Problem ten staje się jeszcze bardziej palący, gdy na przykład nie potrafimy uzasadnić, dlaczego uważamy, że w Jezusie Chrystusie dokonało się pełne i ostateczne objawienie zbawczej tajemnicy Boga, na jakiej podstawie przyjmujemy, że papieżem jest biskup Rzymu lub z jakich powodów jakaś społeczność chrześcijańska nie może być ani w sensie teologicznym, ani w sensie prawnym uznana za Kościół. Przeciwstawienie się nurtom relatywistycznym, wszechobecnym w dzisiejszej kulturze, a także danie racjonalnej odpowiedzi na powyższe kwestie jest niezbywalnym zadaniem teologii fundamentalnej.
Niemniej istotne jest dla naszej dyscypliny nadto wykazywanie znaczenia wiary dla rozumu.. Cechę, wyróżniającą chrześcijaństwo stanowi bowiem przeświadczenie, że „istnieje głęboka i nierozerwalna jedność między poznaniem rozumowym a poznaniem wiary. Świat i to, co w nim zachodzi, a także historia i różne doświadczenia [...] to rzeczywistości, które należy postrzegać, analizować i oceniać przy pomocy środków właściwych rozumowi, tak jednak, aby wiara nie została wyłączona z tego procesu. Wiara wkracza nie po to, by pozbawić rozum autonomii albo ograniczyć przestrzeń jego działania, lecz po to tylko, by uzmysłowić człowiekowi, że w tych wydarzeniach objawia się i działa Bóg [...]. Dogłębne poznanie świata i dziejowych wydarzeń nie jest zatem możliwe, jeśli człowiek nie wyznaje zarazem wiary w Boga, który w nich działa. Wiara wyostrza wewnętrzny wzrok i otwiera umysł [...]. Nie można zatem rozdzielać wiary i rozumu nie pozbawiając człowieka możności właściwego poznania samego siebie, świata i Boga".1
Książka „Świadectwo i sens" jest próbą wykładu i uzasadnienia istoty wiary katolickiej. Składa się z trzech części odpowiadających schematowi klasycznej apologetyki:
I. Teoria teologii fundamentalnej i istota wiary Kościoła katolickiego w kontekście współczesności. W rozdziale pierwszym, poświęconym historii i problematyce metodologicznej teologii fundamentalnej, uwaga zostanie zwrócona na nowożytne uwarunkowania naszej dyscypliny, jej definicję, sposoby uza-
1 Jan Paweł II, Encyklika „Fides et ratio", Rzym 1998, 16.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)