To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ANIELA SZYCÓWNA (1869-1921)
Rozwijała kierunek badań pedagogicznych zapoczątkowanych przez Dawida. Była jego najbliższą współpracownicą.
Autorka „ Rozwoju pojęciowego dziecka w okresie lat 5-12 ”.
Główne jej rozważania dotyczą wychowania w młodszym wieku szkolnym i w tym kierunku szły jej badania pedagogiczne, które dla pedagogiki polskiej były wówczas działalnością pionierska. Duży wpływ na metodykę nauczania w tym okresie miała również praca Szycówny z zakresu nauczania początkowego, która podobnie jak prace Dawida uzupełniała lukę w edukacji pedagogicznej i metodycznej nauczycieli w Królestwie Polskim. Były to prace o tyle wybitne, że przedstawiały kwestie nauczania w sposób przystępny i łatwo zrozumiały, jako że poziom przygotowania zawodowego większości nauczycieli był nikły.
Wiele uwagi poświęciła problemowi przygotowania dziecka do szkoły, rozwoju zasobu pojęciowego, doboru metod nauczania. Jej zasługą było opracowanie wskazówek metodycznych do „ nauki o rzeczach ”, jak również była jedną z inicjatorek powstałych placów zabaw tzw. „ Ogródków jordanowskich ”.
Wychowanie traktowała jako świadome oddziaływanie na naturę dziecka. W wychowaniu zalecała opierać się na znajomości praw i czynników rozwoju psychicznego. Sposób wychowania wynika ze światopoglądu i szerszej perspektywy filozoficznej. Przyczyniła się do upowszechnienia poglądów pedagogicznych w Polsce - metody poznawania dziecka poprzez testy, kwestionariusze.
Zajmowała się nauczaniem początkowym m.in. „ Nauka w domu ”.
Szycówna wiedzę zdobywała na drodze samokształcenia, dlatego tak ważną kwestią było dla niej było opracowanie zarysu systemu kształcenia nauczycieli, który zawarła w opracowaniu „ O powinnościach nauczyciela i jego kształceniu ”. Próbuje w swojej rozprawie uporządkować cechy dobrego wychowawcy, który powinien być człowiekiem dobrym, mieć określoną postawę moralną, odznaczać się siłą charakteru; autorka preferuje znaczenie wpływu osobistego nauczyciela na ucznia, a jako kryterium przydatności do zawodu wskazuje jego rolę społeczną; udostępnienie nauczycielstwu wszystkich poziomów wykształcenia.
Główne zadanie wychowawcze upatruje w rozbudzaniu w jednostkach z natury biernych większej samodzielności w myśleniu i w działaniu za pomocą wspólnej pracy pod kierunkiem nauczyciela, w zwalczaniu nieśmiałości i dzikości przez wywoływanie w dzieciach poczucia własnej godności i oparcia się w pracy wychowawczej na jakiejś dodatniej cesze dziecka, w kształceniu charakteru za pomocą pojęć i przekonać wytworzonych stopniowo we współżyciu i współdziałaniu uczniów w klasie. Zwraca na jednak uwagę na odmienność psychiki tego zbiorowiska ludzkiego, jakim jest klasa szkolna, w której dzieci sugestionują się wzajemnie i kładzie nacisk na konieczność urabiania przez nauczyciela zbiorowej duszy klasy. W tym celu zaleca, aby nauczyciel poznawszy zjednawszy sobie przywódców klasy, uczynił z nich swoich pomocników. Uważając za konieczne dla każdego nauczyciela ciągłe samokształcenie się. Szycówna domaga się, aby każdy wychowawca usiłował wykryć w sobie i rozbudzić te pierwiastki psychiczne, które w najwyższym stopniu posiadali wielcy pedagodzy wszystkich czasów.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)