Jan Władysław Dawid (ur. 26 czerwca 1859, zm. 9 lipca 1914) - pedagog, psycholog, pionier psychologii wychowawczej i pedagogiki eksperymentalnej w Polsce.
Wykładowca na Uniwersytecie Latającym i w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie.
W latach:
1889-1897 redaktor Przeglądu Pedagogicznego
1900-1905 redaktor Głosu
1906-1907 redaktor Przeglądu Społecznego
J.W. Dawid studiował u Wundta i Ebbinhausa. Do największych jego zasług na gruncie psychologii empirycznej należy szerzenie w Polsce idei prowadzenia badań eksperymentalnych nad dziećmi, nad ich światem wyobrażeń i pojęć, ich myśleniem i inteligencją, a zarazem idei rozwijania umysłu dziecka, jego woli i umiejętności działania. Idee te upowszechniał zarówno przez prowadzenie systematycznych badań i włączanie do nich licznego grona osób współpracujących, jak i przez pisanie książek na temat tych badań i opracowywanie własnych narzędzi badawczych oraz przez tłumaczenie licznych książek z języków obcych.
Zainteresowania Dawida związane były z zagadnieniami nauczania początkowego, którego podstawy opracował w dziele Nauka o rzeczach(1892).
Przedstawiona przez niego struktura lekcji oparta jest na pięciu stopniach formalnych:
przygotowanie apercepcji
przedstawienie materiału konkretnego
porównywanie i wielokrotne kojarzenie
uogólnienie (pojęcia, definicje, prawa, reguły)
zastosowanie
połączona jest z takimi elementami procesu psychicznego jak:
przyjęcie podniet zewnętrznych
przeróbka wewnętrzna podniet
ruchowa reakcja
W swojej rozprawce O duszy nauczycielstwa (1912) Jan Władysław Dawid określa cechy idealnego nauczyciela, jego "duszę". Za najważniejszą wśród nich uważa Dawid miłość dusz ludzkich, a obok niej wymienia potrzebę doskonałości, poczucie odpowiedzialności i obowiązku, wewnętrzną prawdziwość i moralną odwagę.
W największym swoim dziele psychologicznym Inteligencja, wola i zdolność do pracy (1911) przedstawia związek pomiędzy inteligencją, wolą i zdolnością do pracy, który można by określić jako apoteozę pracy. Dawid uważał, że umieć, chcieć i móc - to trzy źródła, które zasilają życie ludzkie. "Umieć" to znaczy mieć inteligencję, "chcieć" - wolę, "móc" - zdolność do pracy.
J.W. Dawid ostatnie cztery lata życia poświęcił mistyce. Zmiana poglądów nastąpiła u niego po śmierci żony w 1910 r. Napisał dwa dzieła poświęcone przede wszystkim studiom nad Jukubem Boehmem. Napisał O intuicji w mistyce, filozofii i sztuce , Kraków (1913) oraz pośmiertnie wydana O rzeczywistości duchowej , Warszawa (1935). Głosił tam m.in., że byt pożąda i dąży do objawienia się w stworzeniu i naturze, jednak objawienie jest możliwe tylko przez przeciwieństwa. Przeciwieństwa nie służą jedynie "objawieniu istoty", lecz same stanowią też życiodajny bijący puls rzeczywistości. Rzeczywistość trzeba jednak wciąż na nowo "zdobywać, utwierdzać przeciw atakom zmysłów, rozumu i egoizmu" (O intuicji w mistyce, filozofii i sztuce, s.182).
(…)
…) - polska pedagog i pisarka, jedna z prekursorek wychowania przedszkolnego w Polsce.
Pochodzenie i wykształcenie
Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej na Witebszczyźnie. Ukończyła gimnazjum rządowe w Pskowie. W latach 1877-1885 studiowała przyrodę na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Bestużewa-Riumina. Jednocześnie uczęszczała na kursy wychowania fizycznego. Ukończyła też 2-letni kurs freblowski, prowadzony przez Polkę Justynę Strzemeską.
Działalność publiczna [edytuj]
W 1885 r. przyjechała do Warszawy, gdzie rozpoczęła pracę jako nauczycielka na konspiracyjnych kursach pedagogicznych, zorganizowanych przy pensji Henryki Czarnockiej. Dwa lata później założyła własny zakład freblowski. Z czasem liczba tych zakładów wzrosła do 16 (w 1896). Jednocześnie prowadziła kursy dla wychowawczyń przedszkolnych ochronek…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)