To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Alfabet i wymowa ↗ A B C D E F G H I K L M N O P Q R S T U V X Y Z J=I ianûa (drzwi, wejście), Ianuarius (styczeo), Ianus W=V vinum (wino), verte! (odwród), quo vadis? [-um to koocówka rodzaju nijakiego, podobnie jak w polskim -o] 1. qu - czyta się jako kw (aqua) 2. ngu - czyta się jako „ngw” - lingua latinae [] 3. Th (jak t w theatrum [teatrum]), ch (jak h w chōrus), rh (jak r w rhombus), ph (jak p w philosǒphus) Te cztery zbitki świadczą o greckim pochodzeniu wyrazu 3. Dyftongi - dwugłoski. AE - Ceasar [Cesar] OE - comoedia [komedia] AU - autem *ałtem, zaś+ EU - Europa *Ełropa+ 4. Wymowa. Do I w. n.e. „c” zawsze czytano jak „k”, dopiero od II w. niektóre „c” czyta się jak „k” Przed [A, o , u], na koocu wyrazu, przed spółgłoskami czytamy „c” jak „k” - abdicatio, commedia, cura [opieka, troska], lac [mleko], lectio, lector, lectorium [lekcja] Przed *e razem z dyftongami, i, y+ czytamy „c” jak „c” - cera [wosk], Ceasar, cicuta [cykuta], cylindrum 5. Interwokaliczne (międzysamogłoskowe) „s” zawsze jest czytane jako „s” - rosa, Ceasar 6. Ti czytamy jako „ti” *abdicatio+, w manierze późnośredniowiecznej ti czyta się jako cj 7. X czytamy jako „ks” - lex 8. Kalendae (pierwszy dzieo miesiąca), Karthalo (Kartagina) 9. Słowotwórstwo: cura, curatǐo, curator, curatorium -tio zawsze oznacza nazwę czynności -tor oznacza wykonawcę danej czynności -orium, -ium oznacza miejsce występowania danej rzeczy/czynności Iloczas - obecnośd w języku długich i krótkich samogłosek (długie - z kreską nad, krótkie, z ptaszkiem nad). Samogłoska jest długa lub krótka z pozycji lub z natury (czyli ze słownika). Samogłoska jest długa z pozycji gdy: występują po niej dwie spółgłoski theātrum Samogłoska jest krótka z pozycji gdy: Jest pierwsza z dwóch samogłosek Akcent - druga samogłoska od kooca, jeśli samogłoska jest krótka, akcent przesuwa się na trzecią.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)