To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pismo egejskie
Wszystkie społeczeństwa i małe społeczności, ludzie mieszkający w wielkich metroploliach i małych wioskach, chcąc żyć i współpracować - tak, aby czerpać zyski z tej koegzystencji muszą porozumiewać się wewnątrz wiekszych lub mniejszych grup. Początkowo, wystarcza najbardziej prymitywna, ale i jednocześnie naturalna komunikacja ustna, jednak w miarę rozwoju wzajemnych powiązań, upływu czasu, a co za tym idzie stopniowego komplikowania się relacji wewnątrz grupy wynikających mniej ze złej woli, a raczej z rosnącej populacji pojawia się konieczność archiwizacji przekazywanych wiadomości.
Podobny problem dotknął świata Grecji Starożytnej, a najwcześniej cywilizacji egejskiej - zespołu kultur rozwijających się w neolicie i epoce brązu (III i II tys p.n.e.) w basenie Morza Egejskiego. Bezsprzecznie najwięcej uwagi przy omawianiu tego tematu należy poświęcić Krecie, która jest najważniejszym ośrodkiem kultury minojskiej. Warto również wspomnieć, że początki osadnictwa na tej czwartej co do wielkości wyspie Basenu Morza Śródziemnego sięgają neolitu. Według archeologów Knossos było zamieszkiwane już w 6100 r. p.n.e. Jak wskazuje m.in Hammond "kreteńczycy w całym okresie swojego istnienia wykazują wyższe zaawansowanie technologiczne i rozwijają się znacznie szybciej niż lądowa część dzisiejszej Grecji". W latach 3000-2000 p.n.e. nastąpiły migracje ludności z Azji Mniejszej na Kretę. Ludność ta była zapewne spokrewniona z wcześniejszymi mieszkańcami wyspy, być może dlatego asymilacja przebiegała w zasadzie bezkonfliktowo. Jeśli fakt powiększającej się liczby ludności połączymy z procesami formowania się państwa i rozrostu handlu wówczas dojdziemy do słusznego wniosku, że powstanie pisma było historyczną koniecznością.
Właśnie tym tematem zajął się Arthur Evans, który zapoczątkował badania archeologiczne na Krecie w wyniku których wyodrębnił trzy rodzaje zasadnicze odmiany pisma egejskiego epoki brązu.
Pierwszą znaną nam formą pisma egejskiego było pismo obrazkowe, nazwane przez Evansa pismem hieroglificznym, który mimo braku bezpośrednich powiązań skojarzył go z pismem staroegipskim. Nie ma pewności w sprawie genezy minojskiego pisma piktograficznego. Najprawdopodobniej jest ono wytworem ludności miejscowej, lecz jak twierdzą niektórzy badacze źródeł powstania tej formy należy szukać daleko na wschód od Krety, aż w Mezopotami. Jednak jak wskazuje Ewa Wipszycka nie można zapomnieć, że nawet jeśli pewien zamysł dotarł stamtąd na Kretę to nie powinno się wykluczyć wpływu, ludności zamieszkujących tereny pomiędzy wschodnim wybrzeżem Morza Śródziemnego, a na zachód Eufratu tj. Syrii. Pismo hieroglificzne miało prostą formę. Znaki - piktogramy przedstawiały najbardziej popularne przedmioty takie jak narzędzia, strzały, rośliny czy głowy zwierząt. Mamy dowody, że pisma hieroglificznego używano w krótkich tekstach użytkowych, jeden z dłuższych tekstów pisma hieroglificznego złożony jest z 16 znaków i pochodzi z Mallia. Wykorzystywano je w administracji - znane są nam tabliczki które prawdopodobnie pełniły rolę ksiąg inwentarzowych oraz w korespondencji - na niektórych pieczęciach zachowały się ślady włókien papirusowych co pozwala nam śadzić, że pochodzą one własnie z listów. Nie zachował się jednak żaden z nich rzadko znajdowane są gliniane tabliczki, zaś częściej pieczęcie.
(…)
… jest znacznie lepiej poznane: wiemy, że używano tego samego co na Krecie systemu cyfr, występowało 5 samogłosek, nie odróżniano samogłosek krótkich i długich, samogłoski łączyły się w dyftongi oraz najprawdopodobniej nie odróżniano spółgłosek dźwięcznych od bezdźwięcznych.
Pismem cypryjskim posługiwano się aż do czasów hellenistycznych, ale prawdopodobnie mała część mieszkanców wyspy potrafiła…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)