To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Uniwersytet Rolniczy w Krakowie
Wydział Inżynierii Środowiska i Geodezji
Kierunek: Geodezja i Kartografia
ĆWICZENIE NR 1
Temat: Aerotriangulacja.
Grupa 5
Rok akademicki 2012/2013
Semestr II-s. magisterskie
1. Część teoretyczna
Aerotriangulacja to kameralne zagęszczenie osnowy fotogrametrycznej połączone z
wyznaczeniem orientacji zewnętrznej każdego zdjęcia. Celem jest dostarczenie
współrzędnych fotopunktów potrzebnych do orientacji bezwzględnej każdego modelu lub
orientacji zewnętrznej zdjęć dla potrzeb tworzenia ortofotomapy.
Aerotriangulacja cyfrowa wykorzystuje korelację obrazów (automatyczne odnajdywanie na
zdjęciu fragmentów, które mają największy stopień podobieństwa do przyjętego wzorca).
Inna definicja mówi:
Aerotriangulacja to uzgodnienie najbardziej prawdopodobnych parametrów lub
współczynników modelu opisującego związek współrzędnych terenowych i współrzędnych
obrazowych punktów homologicznych (lub wyznaczenie zbioru punktów homologicznych),
na drodze połączeniu zdjęć/obrazów/modeli w jednolitą sieć przestrzenną Niewiadomymi w
aero są EOZ i wsp. punktów wyznaczanych
Obecnie stosowane są dwie metody aerotriangulacji cyfrowej:
1. Metoda półautomatyczna, gdzie operator interaktywnie wybiera jeden punkt wiążący w
pobliżu nominalnego położenia w pasie pokrycia podłużnego lub poprzecznego zdjęć
lotniczych. Punkt ten transferowany jest metodą korelacji obrazów (image matching) na
wszystkie zdjęcia, na których występuje. W przypadku nie osiągnięcia założonych
dokładności operator wybiera inny punkt. Półautomatycznym oprogramowaniem jest
np. ISAT stosowany na ImageStation firmy Intergraph oraz Triada na stacji cyfrowej Delta.
2. Metoda automatyczna, gdzie punkty wiążące są automatycznie wybierane, transferowane
i mierzone (na wszystkich zdjęciach, na których występują) w dziewięciu nominalnie
rozmieszczonych rejonach (oknach). Pomiar odbywa się nie w jednym punkcie, ale w grupie
punktów znajdujących się w tych rejonach. Jako punkty wybierane są szczegóły terenowe
przy pomocy operatora Förstnera.
Źródło: prezentacja multimedialna „Aerotriangulacja” Katedry Fotogrametrii i Teledetekcji
UR w Krakowie
Metoda niezależnych modeli:
Dwa główne etapy
przygotowawczy
Polega na niezależnym utworzeniu modeli z sąsiednich zdjęć w szeregu Modele mogą być
tworzone na autografach: analogowych, analitycznych, cyfrowych Na autografie wykonuje
się orientację wzajemną każdego modelu (analogowo lub analitycznie) Określa się
współrzędne przestrzenne, w układzie lokalnym każdego modelu: fotopunktów, punktów
wiążących (po 4 na model), środków rzutów (dla a. analogowego – pomiar tych pkt. na
modelu; dla analitycznego – pomiar wsp. tłowych i obliczenie wsp. modelu z warunku
komplanarności)
właściwa aerotriangulacja
Obliczenie paramentów transformacji przestrzennej (przesunięcie, skala, obrót przestrzenny
– 7 niewiadomych na model) tak aby:
• przetransformowane wsp. fotopunktów były „równe” wsp. geodezyjnym
• przetransformowane wsp. pkt. wiążących dla sąsiednich
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)