Radlińska (żyła w czasie II RP) zdefiniowała zadania pracy społecznej jako wydobywanie i pomnażanie sił ludzkich, ich usprawnianie, a także organizowanie wspólnego działania dla dobra ludzi. Kluczowe pojęcie: SIŁY LUDZKIE. Budzenie sił ludzkich (każdy ma POTENCJAŁ) to główny cel pracy społecznej. Uszczegółowiła pojęcie pracy społecznej w pojęciach: ratownictwo, pomoc, opieka. Można je nazwać zinstytucjonalizowanymi działaniami kompensacyjnymi służącymi usprawnianiu ludzi upośledzonych w ich możliwościach społecznego funkcjonowania. Trzy różne kierunki, sposoby działania pracowników socjalnych. Ratownictwo - (dziś: interwencja kryzysowa) to szybka reakcja na potrzeby ludzi, którzy znaleźli się w sytuacji zadłużenia swoich możliwości zaspokajania potrzeb, czy to z przyczyn społecznych, czy indywidualnych. Pomoc - tu krystalizuje się zasadnicza rola pracowników socjalnych; pomoc ludziom bezradnym w ich staraniach o odzyskanie samodzielności; to jest działanie długofalowe.
Opieka - dla ludzi, którzy znaleźli się w sytuacji ograniczającej ich możliwości samodzielnego funkcjonowania w sposób nieodwracalny: ludzie starsi.
Państwo za czasów Radlińskiej nie było przygotowane do zorganizowania pomocy społecznej tak, jak chciała tego Radlińska. Jest (był?) taki program leczenia uzależnień przez zakładowych pracowników socjalnych; uzależniony może pracować pod warunkiem współpracy z nimi.
Problem wsi: ciężkie życie rolnika, pracownik socjalny powinien pomagać mu podnieść poziom życia, otwierać nowe horyzonty. Radlińska mieszkała w czasie wojny u Urszulanek. Jej służbowe, szkolne mieszkanie spłonęło po bombardowaniach. U Urszulanek tajne seminaria prowadzone przez Radlińską. Okupant zezwolił na pomoc społeczną, i niektórzy z pracowników socjalnych to byli uczniowie Radlińskiej. Rada Pomocy Żydom „Żegota” - organizacja państwa podziemnego, organizowanie pomocy dla Żydów w gettach. Irena Sendlerowa - nie była uczennicą Radlińskiej, ale znała i podzielała jej myślenie. Pracowała przed wojną w ośrodku, gdzie uczniowie Radlińskiej mieli praktyki. Wydostawała dzieci żydowskie z getta. 2500 dzieci uratowanych z getta. Jeszcze żyje. Irena Mieszkowska „Matka dzieci holokaustu”. Największą organizacją na terenie Generalnego Gubernatorstwa była Rada Główna Opiekuńcza (druga wojna światowa). Odnosiła się do tradycji takiej samej organizacji działającej w czasie pierwszej wojny światowej; działała 1940-1945; pomoc dla wypędzanych mieszkańców Zamojszczyzny (ten teren miał być kolonizowany przez Niemców), ratowanie uchodźców z Wołynia. W czasie drugiej wojny system pomocy społecznej rozwijał się normalnie. Współczesność:
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)