Dr. Ewa Feder – Sempach
Seminarium licencjackie
Pytania egzaminacyjne
12. ZWYCZAJE I UZNANSE W HANDLU MIĘDZYNARODOWYM
Zwyczaj handlowy to tradycyjna forma postępowania przy zawieraniu kontraktów albo przyjęty jednolity sposób interpretacji terminologii
stosowanej w handlu. Nie może być sprzeczny z normami prawnymi bezwzględnie obowiązującymi, uzupełnia jedynie postanowienia umowne.
Zwyczaj handlowy musi być odpowiednio jasny i znany w handlu międzynarodowym lub w określonej branży.
Prawny walor zwyczaju - tzn. jego rola, miejsce i zakres zastosowania - jest określany przez prawo krajowe, właściwe dla danej umowy.
Oznacza to, iż strony mają swobodę, co do uzgodnienia i zastosowania danego zwyczaju - oczywiście w granicach obowiązującego prawa.
Zwyczaje handlowe: przykłady:
Zwyczaje handlowe w Portugalii
Bardzo ważną rolę w stosunkach handlowych z firmami portugalskimi odgrywają zwyczaje dotyczące kontaktów międzyludzkich. Bezpośredni
kontakt i rozmowa twarzą w twarz, najlepiej przy obiedzie lub kolacji, pozwoli załatwić znacznie więcej niż długotrwała wymiana
korespondencji. O decyzji zawarcia danej transakcji nie tylko decydują obiektywne kryteria ekonomiczne, ale również subiektywne wrażenie,
jakie na przedsiębiorcy portugalskim robi jego zagraniczny partner.
Zwyczaje handlowe w Japonii
W japońskiej kulturze biznesowej przywiązuje się dużą wagę do kontaktów personalnych, których nawiązanie i utrzymanie jest
procesem niezwykle czasochłonnym i długotrwałym.
Grupowe podejmowanie decyzji jest dosyć istotnym procesemw kulturze biznesowej w Japonii i wbrew pozorom jest to działanie
oddolne. Wyjatkiem są firmy rodzinne i małe przedsiębiorstwa. Mimo tego, nawet w dużych firmach rodzinnych, gdzie decyzje
podejmowane są odgórnie sam proces jest prowadzony w ten sposób, by stworzyć wrażenie współuczestnictwa w procesie
decyzyjnym pozostałych członków firmy.
W Japonii wręczanie upominków jest mile widziane podczas rożnych wydarzeń biznesowych. Gadżety firmowe lub regionalne
pamiątki są jak najbardziej na miejscu. Istotna jest jakość, nie wartość ofiarowanej rzeczy, ma ona bowiem mieć znaczenie
symboliczne. Natomiast niezwykłą staranność należy dołożyć do wyboru opakowania, które powinno być bardzo estetyczne i ładnie
wyglądać, w zasadzie jest ono wręcz ważniejsze od samego prezentu. Należy także pamiętać, że w Japonii komplet w liczbie CZTERY
jest postrzegany jako zły znak, bowiem liczba cztery i znak chiński oznaczający śmierć są tak samo wymawiane. Akceptowalna jest
forma upominków dla grupy, które potem mogą być rozdzielone pomiędzy jej członkami.
Biznesmeni przyjeżdżający do Japonii powinni przede wszystkim zaopatrzyć się w dużą ilość wizytówek, najlepiej dwustronnych,
wydrukowanych w języku polskim i japońskim. W przypadku, gdy wydrukowanie wizytówek dwujęzycznych polsko-japońskich jest z
różnych przyczyn niemożliwe, należy przywieźć ze sobą wizytówki tylko w języku angielskim. Zwyczaj wymiany wizytowek służy
sformalizowaniu procesu przedstawiania się i ustaleniu statusu wymieniających się nimi osób. Należy pamiętać, że wizytówki
wręczamy oburącz. Japończycy kłaniają się sobie przy powitaniu, natomiast w przypadku obcokrajowców, chętniej podadzą rękę na
przywitanie. Bardzo stosownym jest odpowiedzenie lekkim ukłonem na ukłon ze strony japońskiej. Japończycy zwracają się do siebie
po nazwisku w relacjach biznesowych, a początkowe kontakty i relacje biznesowe wymagają zachowania zasad formalności i
uprzejmości.
Jeśli zwyczaj handlowy jest akceptowany i zalecony do realizacji przez Krajową Izbę Gospodarczą lub zarejestrowany i ogłoszony przez
określoną organizację międzynarodową, nazywamy go uzansem handlowym. Uzanse określają przede wszystkim warunki dostawy i związane
z tym obowiązki stron.
Zwyczaje i uzanse handlowe można podzielić na:
branżowe – stosowane są tylko w danej branży, w obrocie określonym towarem
lokalne – mają charakter geograficzny (regionalne, krajowe) lub mogą dotyczyć tylko określonych giełd, aukcji czy portów (zwane są
wówczas giełdowymi, aukcyjnymi, portowymi itp.)
powszechne – są stosowane na całym świecie.
Incoterms - zbiór międzynarodowych reguł, określających warunki sprzedaży. Zostały uporządkowane według wzrastających obowiązków
sprzedającego.
Grupa E:
EXW – (form a named place) – najmniejsza odpowiedzialność sprzedającego. Dostawa zostaje uznana za dokonaną w momencie postawienia
towarów do dyspozycji kupującego w oznaczonym miejscu. Eksporter ponosi koszty: opakowania
Grupa F:
FCA – (free Carrier) – przekazania towarów pierwszemu przewoźnikowi, wskazanemu przez sprzedającego, w oznaczonym miejscu. Towar
uważa się za dostarczony w momencie załadunku przez przewoźnika, w tym momencie następuje przeniesienie ryzyka uszkodzenia lub utraty
towaru na kupującego. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazdu ( do pkt przeznaczenia), formalności celne – eksport.
1
Dr. Ewa Feder – Sempach
Seminarium licencjackie
Pytania egzaminacyjne
FAS – (free alongside ship) – dostarczenie towarów do burty statku w oznaczonym porcie nadania, jednak bez załadunku towarów na statek.
Od tego momentu wszelkie koszty oraz ryzyko związane z towarem zostaje przeniesione na kupującego. Eksporter ponosi koszty: opakowania,
transportu (do pkt oznaczonego miejsca), formalności celne – eksport.
FOB – (free on board) – dostarczone na statek w oznaczonym punkcie przeznaczenia. Punktem przeniesienia kosztów i ryzyka za towar ze
sprzedającego na kupującego jest moment przekroczenia burty statku przez towar. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazdu (do
oznaczonego miejsca), formalności celne – eksport, załadunek.
Grupa C:
CFR – (cost and freight) - dostawa zostaje uznana za zrealizowaną w momencie załadunku towaru na statek przewoźnika wskazanego przez
sprzedającego. W tym miejscu ryzyko uszkodzenia i utraty towaru przechodzi na kupującego. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazdu
(do oznaczonego miejsca), formalności celne – eksport, załadunek, fracht
CIF – podobnie jak CFR tylko sprzedający dodatkowo musi opłacić koszty ubezpieczenie towaru.
CPT – (carriage paid to) - sprzedający ma obowiązek zawarcia umowy o przewóz do określonego punktu przeznaczenia. W momencie
dostarczenia towary do określonego punktu ryzyko przechodzi na kupującego. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazdu, formalności
celnych – eksport, załadunek, przewoźne.
CIP – (Carriage and Insurance Paid to) – podobne jak CPT tylko sprzedający musi dodatkowo opłacić ubezpieczenia.
Grupa D:
DAF – (delivered at frontier) - przedający jest zobowiązany dostarczyć towar do dyspozycji kupującego na granicy, jednak przed granicą
odprawy celnej kraju odbiorcy. Eksporter ponosi koszty: opakowanie, dojazd, formalności celne – eksport, załadunek, transport zasadniczy.
DES – (delivered ex ship) - towar uważa się za dostarczony w momencie postawienia do dyspozycji (rozładunku) przez odbiorcę na statku we
wskazanym porcie przeznaczenia. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazd, formalności celne – eksport, załadunek, transport zasadniczy.
DEQ – (delivered ex quay) - obowiązkiem sprzedającego jest postawienie towaru do dyspozycji kupującego, na określonym nabrzeżu, w porcie
przeznaczenia. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazd, formalności celne – eksport, załadunek, transport zasadniczy, rozładunek.
DDU – (delivered duty unpaid) - sprzedający wypełnia swoje obowiązki związane z dostawą, gdy towar został postawiony do dyspozycji
kupującego w oznaczonym miejscu. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazd, formalności celne – eksport, załadunek, transport
zasadniczy, rozładunek.
DDP – (delivered duty paid) - sprzedający wypełnia swoje obowiązki związane z dostawą, gdy towar został postawiony do dyspozycji
kupującego w oznaczonym miejscu. Eksporter ponosi koszty: opakowania, dojazd, formalności celne – eksport, załadunek, transport
zasadniczy, rozładunek, formalności celne – import.
2
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)