To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
18. źródła prawa krajowego a źródła prawa unijnego Prawo pierwotne: układy tworzące Wspólnoty Europejskie i UE, aneksy do nich, traktaty je nowelizujące, traktaty o przystąpieniu nowych państw do wspólnot, traktaty z państwami nienależącymi do wspólnot.
Praw wtórne obejmuje akty stanowione przez organy wspólnot: rozporządzenia (wiążące we wszystkich częściach, obowiązują bezpośrednio w każdym państwie członkowskim); dyrektywy (wiążą państwo członkowskie, którego dotyczą, ale pozostawiają mu swobodę wyboru środków służących realizacji określonych przez siebie zadań); decyzje (wiążą we wszystkich częściach państwo członkowskie, ale mogą być też skierowane do osób fizycznych lub prawnych).
Większość z obowiązujących konstytucji nie uznaje przed sobą pierwszeństwa prawa międzynarodowego oraz dokładnie określa miejsce jego norm w systemie prawa. Plasuje się ono zawsze poniżej konstytucji. Stanowisko opowiadające się za uznaniem prawa UE za część składową prawa międzynarodowego:
Prawo wspólnotowe nie może być postrzegane w oderwaniu od społeczności międzynarodowej i jej nieustannej ewolucji. Relacje między prawem międzynarodowym a wspólnotowym i krajowym należy ujmować dynamicznie, a przejście od organizacji międzynarodowej o char. klasycznym do organizacji ponadnarodowej, państwa konfederalnego lub federalnego trzeba widzieć jako możliwą drogę ewolucji życia międzynarodowego. Prawo wspólnotowe nie utraciło cech prawnomiędzynarodowych. Stanowisko opowiadające się za uznaniem samodzielności prawa UE:
Traktuje ono porządek prawny UE jako samodzielny porządek prawny spełniający wymogi oryginalności i efektywności. Jest wyodrębniony od prawa międzynarodowego mimo, że u jego podstaw leżą mający charakter prawnomiędzynarodowy akty konstytuujące UE. Decydujące znaczenie ma dająca się wyprowadzić z traktatów tworzących Wspólnoty struktura prawa, która jest inna niż w przypadku umów międzynarodowych. Traktat lizboński przewiduje istnienie aktów o charakterze nieprawodawczym w zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre inne niż istotne elementy aktu prawodawczego. Przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego, zauważano brak w materii traktatowej wyraźnego rozgraniczenia uprawnień organów wspólnoty wg ich zdolności do stanowienia prawa, pozwala organom EU na podstawie wynikających z pierwotnego prawa wspólnotowego kompetencji stanowić prawo pochodne. Dzieje się tak stosownie do teologicznej wykładni, która pozwala działać UE przy braku do tego traktatowych upoważnień . taki sposób działania stanowi poważne wyzwanie dla suwerennych kompetencji państw członkowskich.
UE składa się z państw członkowskich, które przekazują przysługujące im kompetencje w określonych traktatami sprawach. Proces kształtowania woli w traktatach wyznacza p.k poszczególnych państw. Determinuje zasady udziału ich przedstawicieli w pracach na rzecz integracji i określa zakres ich pełnomocnictw.
(…)
… poza nimi akty nie są objęte zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowego. Stanowisko TK dotyczące miejsca prawa unijnego w stosunku do konstytucji RP: w przypadku wystąpienia kolizji między normą konstytucyjną, a normą prawa wspólnotowego, nie można uznać nadrzędności normy wspólnotowej w relacji do normy konstytucyjnej. Nie może to też prowadzić do utraty mocy obowiązującej normy konstytucyjnej, zastąpienia…
… lub w inny sposób, jaki dane państwo wybierze. Pogląd polskiego TK: wykładnia prawa wspólnotowego, dokonywana przez ETS, winna mieścić się w zakresie funkcji i kompetencji przekazanych przez państwo członkowskie na rzecz wspólnot. Powinna korelować z zasadą subsydiarności, powinna być oparta na założeniu wzajemnej lojalności pomiędzy instytucjami wspólnotowo- unijnymi a państwami członkowskimi. Powinność po stronie ETS…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)