Cechami charakterystycznymi żeglugi nieregularnej (trampowej) są:
Wykorzystywanie tego samego statku na różnych szlakach, a więc tam, gdzie armator może go w danej chwili najlepiej wykorzystać, biorąc pod uwagę aktualną podaż ładunków i wysokość możliwego do zrealizowania frachtu [opłaty za przewóz]
Zatrudnianie statku tylko wówczas, gdy znajdzie się dla niego ładunek
Obsługa przede wszystkim ładunków masowych
Występowanie, przy realizacji konkretnej transakcji, tylko jednego załadowcy
Ustalanie każdorazowo stawki frachtowej w drodze negocjacji między armatorem a właściciel handlu
O wysokości stawki decyduje aktualna sytuacja na danym, wyjątkowym rynku frachtowym (rynku węgla, zboża itp.), czyli relacja między popytem i podażą, punktem wyjścia do negocjacji są tzw. indeksy frachtowe, ustalana na giełdach frachtowych [zależnie od towaru i ładowności statku]
Brak porozumień czy organizacji, mających na celu stabilizację rynku i ograniczanie konkurencji
Uprawianie żeglugi trampowej jest tańsze niż żeglugi liniowej, szczególnie oceanicznej. Wpływają na to takie czynniki jak:
Tańszy tonaż
Tańsza eksploatacja statków (np. nie ma potrzeby zatrudniania agentów czy utrzymywania własnych przedstawicieli w portach)
Wykorzystywania statków tylko wówczas, kiedy znajdzie się dla nich ładunek
Niższe koszty zarządzania i administracji przedsiębiorstwem żeglugowym
Przewozy w żegludze nieregularnej są dokonywane na podstawie porozumień, zwanych umowami czarterowymi. Podstawowym dokumentem jest czarter (ang. charter party - C/P).
BIMCO opracowało ujednolicone umowy czarterowe..
Czarter jest punktem wyjścia do ustalenia warunków przewozu.
Konosament w żegludze trampowej występuje jako dokument przewozowy.
Makler, który w imieniu właściciela ładunku poszukuje statku, negocjuje warunki umowy i sporządzoną umowę podpisuje, nazywa się maklerem frachtującym.
W imieniu i na zlecenie przewoźnika poszukuje ładunku i umowę podpisuje makler okrętowy.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)