To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ZASADY DALTOŃSKIEGO PLANU LABORATORYJNEGO HELENY PARKHURST Helen Parkhurst - Wykształcenie według planu laboratoryjnego. „Moje pierwsze kroki w nauczaniu wypadło mi stawiać w szkole wiejskiej, w której czterdzieścioro dzieci było podzielone na 8stopni, czyli klas. Musiałam zatem dać zajęcie dla siedmiu klas, gdy sama prowadziłam ustnie lekcję z ósmą. Przyszło mi wówczas na myśl, że najlepszym rozwiązaniem trudności będzie danie każdemu uczniowi jakiegoś zajęcia, nad którym by pracował aż do chwili, w której będę mogła osobiście skontrolować jego pracę. Aby ten plan mógł się udać, musiałam nakazać starszym uczniom, żeby dopomagali młodszym. Gdy w 1908 pewien były docent obdarzył mnie książką Edgara J. Swifta Mind In the Making. A Study in Mental Development , uderzona zostałam myślami, jakie ona zawierała. Książka ta wywarła głęboki wpływ na mnie i moje prace. Jej to zawdzięczam moją pierwszą koncepcję „laboratoriów pedagogicznych”. W 1914 zgłosiłam prośbę o pozwolenie na podróż do Włoch w celu zbadania metody Montessori. We wrześniu 1919 mogłam nareszcie zastosować plan laboratoryjny w bezklasowej szkole dla chłopców kalek. Zarówno ja, jak i moja przyjaciółka W. Murray Crane przejęte byłyśmy pragnieniem dostarczenia tym małym kalekom całej radości i szczęścia, jakie może dać nauka.” 1. Zasady planu Daltoński plan laboratoryjny dostarcza środków, zwracając energię dziecka w kierunku wytworzenia sobie drogi do zdobywania wykształcenia na swój własny sposób. To daje dziecku umysłową i moralną wolność, którą uznajemy za tak niezbędną w zakresie fizycznym dla zapewnienia cielesnego dobrobytu. Wolność jest zatem pierwszą zasadą daltońskiego planu laboratoryjnego. Należy dać uczniowi wolność pracowania bez przerwy nad przedmiotem, w którym się pogrąży, bo gdy pracuje z zainteresowaniem, to jest daleko bystrzejszy, czujniejszy i zdolniejszy do pokonania wszelkich trudności, jakie napotkać może w ciągu swej pracy. O ile nie pozwoli się przyswajać uczniowi wiedzy z szybkością, jaka jest jemu właściwa, to nie nauczy się nigdy niczego gruntownie. Wolność polega na braniu właściwego sobie tempa. Praca w tempie narzuconym jest niewolą. Drugą zasadą planu jest kooperacja lub wzajemne oddziaływanie na siebie w życiu grupowym . Plan wytwarza takie warunki, z których chcąc korzystać, uczeń mimowolnie działa jako członek zorganizowanej społeczności. Życie szkolne powinno być zorganizowane w taki sposób, żeby ani uczeń, ani nauczyciel nie mogli odosabniać się lub uchylać od należnego im udziału w czynnościach i trudnościach, istniejących dla innych. Gdy dziecko ponosi odpowiedzialność za wybór, umysł jego działa jak potężny mikroskop, dostrzegający i ważący każdą stronę działania, które musi pokonać, by osiągnąć powodzenie. Stosując daltoński plan stawiamy dziecku zadanie wprost przed oczy, wskazując mu cel, jaki ma być osiągnięty. Następnie wolno mu wziąć się do pracy w taki sposób, jaki samo uważa dla siebie za najodpowiedniejszy oraz we właściwym sobie tempie. Cała zatem dwunastomiesięczna praca winna być przedłożona uczniowi na początku roku szkolnego. Będzie mógł w ten sposób zdawać sobie sprawę z etapów, jakie musi przejść w ciągu każdego miesiąca i każdego tygodnia, by przebyć stopniowo całą drogę, zamiast posuwać się naprzód na oślep bez żadnego pojęcia zarówno o drodze, jak i o celu. Taki sposób kształcenia nie tylko pobudzi najgłębsze zainteresowania i najwyższe władze duchowe ucznia, ale nauczy go, jak ustosunkowywać wysiłek do osiągnięcia pewn
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)