To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zasady europejskiego prawa wspólnotowego Naczelnymi zasadami ustrojowymi wspólnotowego porządku prawnego, traktowanego jako odrębny porządek prawny, zapewniającymi mu efektywność i jednolitość stosowania w całej Wspólnocie są: zasada pierwszeństwa prawa wspólnotowego przed prawem krajowym (z pierwszeństwa korzystają wszystkie normy prawa wspólnotowego przed wszystkimi, także konstytucyjnymi normami prawa państw członkowskich) oraz zasada skutku bezpośredniego prawa wspólnotowego w krajowym porządku prawnym. Zasady te nie wynikają bezpośrednio z prawa traktatowego, lecz zostały sformułowane w orzecznictwie ETS. W rozumieniu ETS są one konstytutywnymi i specyficznymi cechami autonomicznego porządku prawnego, jakim jest prawo wspólnotowe, gdyż są nieodłącznie związane z przeniesieniem prawa wykonywania niektórych kompetencji przez państwa członkowskie na Wspólnoty. 1/ Istota pierwszej z ustrojowych zasad wspólnotowego porządku prawnego sprowadza się do nakazu skierowanego do wszystkich organów publicznych zapewnienia normom prawa wspólnotowego przewagi w razie konfliktu z jakąkolwiek wcześniejszą lub późniejszą normą krajową. Poszanowanie zasady pierwszeństwa rodzi bardzo konkretne implikacje prawne. W odniesieniu do wszystkich norm prawa wspólnotowego wskazuje się w szczególności: 1/ nakaz efektywnej implementacji prawa wspólnotowego, w tym zwłaszcza zakaz stanowienia prawa krajowego sprzecznego z prawem wspólnotowym (nakaz uchylenia prawa sprzecznego z prawem wspólnotowym), 2/ zakaz kwestionowania ważności norm wspólnotowych przez organy krajowe, także trybunały konstytucyjne, 3/ zakaz stosowania przez organy krajowe jakichkolwiek przepisów sprzecznych z normami prawa wspólnotowymi, 4/ nakaz zapewnienia bezpośredniej wykonalności orzeczeń sądów wspólnotowych oraz decyzji Rady i Komisji, które nakładają na osoby inne niż państwo zobowiązania pieniężne. ETS opowiedział się za pierwszeństwem stosowania prawa wspólnotowego, nie zaś pierwszeństwem obowiązywania, co oznacza, że stwierdzenie niezgodności normy prawa krajowego z prawem wspólnotowym nie powoduje automatycznie utraty mocy obowiązującej (uchylenia) tej normy, lecz odmowę zastosowania tej normy przez organy administracyjne i sądowe państw członkowskich. Jednoznaczne uzasadnienie zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wobec prawa państw członkowskich, znajdujące swoje oparcie w istocie prawa wspólnotowego nie jest uznawane za jedynie możliwe i wystarczające, dlatego też sądownictwo (zwłaszcza konstytucyjne) i doktryna poszukuje podstaw dla pierwszeństwa prawa wspólnotowego również w konstytucjach państw lub ustawach, na mocy których zostały ratyfikowane traktaty. Znajdowanie uzasadnień dla pierwszeństwa prawa wspólnotowego także w prawie (konstytucjach) państw członkowskich jest potrzebne, po pierwsze dla należytego legitymowania WE, jak również roli, jaką zajmuje prawo wspólnotowe wewnątrz państw, a po drugie dla wyznaczenia ewentualnych granic pierwszeństwa prawa wspólnotowego. Dyskusja polskiej doktryny prawa konstytucyjnego i europejskiego nad zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowego w świetle postanowień Konstytucji RP wkroczyła w nową fazę wraz z ratyfikacją Traktatu Akcesyjnego i uzyskaniem przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej. Podkreśla się w literaturze, że stwierdzenie w art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę UE, iż prawo wspólnotowe ma być w Polsce stosowane „zgodnie z zasadami określonymi w tych Traktat
(…)
… do somoograniczania się, której przejawem byłaby m.in. powściągliwość przy sprawowaniu następczej kontroli zgodności z Konstytucją RP traktatu akcesyjnego i przejętego za jego pośrednictwem prawa Unii Europejskiej oczekuje się od Trybunału Konstytucyjnego. Odrębną konstrukcją prawną służącą zapewnieniu prawu wspólnotowemu należytej efektywności jest obowiązek organów państw członkowskich interpretowania prawa…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)