To tylko jedna z 8 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
7. Zasada nadawania sygnału radiowego stereo
7.1. Krótka historia i podstawowe informacje o stereofonii
Stereofonia jest to wielokanałowy
system do nagrywania, przesyłania i odtwarzania
dźwięków
z
zachowaniem
towarzyszących im informacji kierunkowych
(definicja wg OIRT).
Celem techniki stereofonicznej jest uzyskanie
możliwie dużej, prawidłowej lokalizacji źródeł
dźwiękowych w przestrzeni.
Pojęcie stereofonii zostało wprowadzone po
raz pierwszy w roku 1880 przez Aleksandra
Grahama
Bella,
który
w
Stanach
Zjednoczonych
opublikował
artykuł
„Eksperymenty związane ze słyszeniem
dwuusznym". Rok później, 11 sierpnia 1881 r.
na
I
Międzynarodowej
Wystawie
Elektronicznej w Paryżu, odbyły się pierwsze
próby przestrzennego odtwarzania dźwięku.
Pomiędzy Operą Paryską a Pałacem
Przemysłowym zainstalowano dwutorową linię
telefoniczną, co pozwoliło na dokonanie
pierwszej,
dwukanałowej
transmisji
stereofonicznej.
W 1920 roku Anglik Alan Blumlein
opatentował system stereofoniczny złożony z
dwóch mikrofonów i dwóch głośników, tzw.
układ stereofonii natężenio-wcj X-Y. Inny
układ stereofonii natężeniowej, oznaczony MS (niem. Mitte-Seite, czyli środek-bok),
zaprojektował w 1957 r. H. Lauridsen. Od
1959 roku w USA rozpoczęto próby
eksploatacyjne radiofonii stereofonicznej z
jednym
nadajnikiem
UKF
FM
z
częstotliwością pilotującą. System ten w 1961
r. został zatwierdzony do eksploatacji w
Europie Zachodniej, a od roku 1965
zastosowano go w krajach Europy Wschodniej.
Ostatnio w USA opracowano i próbnie
uruchomiono nowy, ulepszony w stosunku do
systemu z częstotliwością pilotującą, system
stereofoniczny pod nazwą FMX, poprawiający
stosunek S/N w sygnale stereofonicznym,
dzięki czemu zwiększył się zasięg audycji
stereofonicznych.
Istotą
stereofonii
jest
dwukanałowe
przekazywanie dźwięków w taki sposób, aby
słuchacz miał wrażenie przestrzennego obrazu
dźwiękowego. Odtwarzanie dźwięków może
odbywać się za pomocą głośników lub
słuchawek. Podczas odtwarzania przez
głośniki
wrażenie
kierunkowego
rozmieszczenia źródeł dźwięku uzyskuje się
przez odpowiednie rozsunięcie głośników
umieszczonych przed słuchaczem. Głośniki są
sterowane dwoma odpowiednimi sygnałami
fonicznymi: „lewym" (L) i „prawym" (P).
Jeżeli sygnały te różnią się między sobą tylko
fazą, to jest to system stereofonii fazowej,
jeżeli różnią się natężeniem, to jest to system
stereofonii natężeniowej. Trzecim systemem
jest system stereofonii natężeniowo-fazowej,
w którym sygnały L i P różnią się fazą i
natężeniem.
Podstawą systemu stereofonii fazowej jest
odtwarzanie kierunku dźwięku tylko na
podstawie różnic fazowych (czasowych) obu
sygnałów fonicznych, tj. sygnału L i sygnału P.
Układem nadawczym dla tego systemu jest
układ mikrofonów A-B, w którym stosuje się
dwa jednakowe mikrofony o dowolnej
kierunko-wości, np. kołowej, i odległe od
siebie o 0,3 do l m (rys. 18).
Podstawą
systemu
radiofonii
natężeniowej jest wywołanie wrażenia
przestrzenności źródła dźwięków na podstawie
różnic natężeń między sygnałami L i P.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)