To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Założenia ustawy z 24 października 1974 r. W Prawie budowlanym z 1974 r., zostały uwzględnione dwa postulaty zgłaszane w doktrynie już w 1969 r., a mianowicie: 1. wprowadzenie obowiązku wykazania się przez osobę starającą się o pozwolenie na budowę prawem do dysponowania nieruchomością. Postulat ten znalazł pełne odzwierciedlenia w treści art. 29 ust. 5 Prawa budowlanego z 1974 r. oraz w przepisach wykonawczych. Było to rozwiązanie prawne o wiele skuteczniejsze i efektywniejsze od wprowadzonego przez pismo okólne nr 13 z 1967 r. obowiązku \składania „oświadczeń” przez, która wnosiła podanie o wydanie pozwolenia na budowę. 2. zagwarantowanie osobom trzecim możliwości składania wniosków i zastrzeżeń w toku postępowania o wydanie zezwolenia na budowę. Postulat ten znalazł odzwierciedlenie w art. 54 ust. 2 i 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt. 6 Prawa budowlanego z 1974 r. Pracę nad Prawem budowlanym rozpoczęto już w 1970 r. Powołano komisję, której przewodniczącym był Minister Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, a zastępcą prof. dr hab. L. Bar. W roku 1972 w wyniku zmian w strukturze niektórych naczelnych organów administracji państwowej zmieniły się funkcje państwowego nadzoru budowlanego i prace legislacyjne nad reformą Prawa budowlanego, które przekazano do zakresu kompetencji Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska. W ich wyniku ów minister już 20 stycznia 1973 r. wydał rozporządzenie w sprawie ustalania miejsca realizacji inwestycji budowlanych oraz państwowego nadzoru budowlanego nad budownictwem powszechnym. W dniu 24 października 1974 r. Sejm uchwalił (po wprowadzeniu wielu zmian ustawę Prawo budowlane. Podstawy prawne lokalizacji inwestycji ulegały częstym zmianom także w okresie obowiązywania ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym. Kolejne resortowe akty normatywne regulujące te kwestie, zwiększały uprawnienia organów miejscowego planowania przestrzennego - np. wydziałów budownictwa, urbanistyki i architektury czy prezydiów rad narodowych - i zmniejszały równocześnie dotychczasowe uprawnienia inwestorów w tym zakresie. Kolejną zmianę zasad lokalizacji wprowadziło także rozporządzenie MBiPMB z 28 października 1969 r. w sprawie planów realizacyjnych. Zarządzenie to przesunęło ustalenie terenu przyszłej inwestycji na inny etap całego procesu inwestycyjnego. Następowało ono łącznie z zatwierdzeniem planu realizacyjnego, tj. na etapie, kiedy znaczna część prac projektowych była zakończona i ustalono: położenie, wielkość, granice terenów wraz ze strefą ochronną oraz podstawowe rozwiązania urbanistyczne, architektoniczne i budowlane inwestycji. Jak wykazały badania empiryczne, nowe rozwiązania legislacyjne zmniejszyły u inwestorów uspołecznionych rozrzutność w dysponowaniu terenami. Wadą wprowadzonych rozwiązań, była trudność zmiany nieprawidłowo ustalonego terenu przyszłej inwestycji wobec znacznych kosztów związanych z opracowaniem planu realizacyjnego.
(…)
… budowlane, który stanowił, że „ustawa normuje działalność obejmującą sprawy wykorzystania terenów zgodnie z ustaleniami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego …”. …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)