Zakres regulacji Prawa Budowlanego z 1928 r. Do czasu wejścia w życie Rozporządzenia Prezydenta RP z 16 lutego 1928r. o prawie budowlanem i zabudowaniu osiedli, w dziedzinie tej obowiązywały przepisy prawne byłych państw zaborczych. Najbardziej „wartościowe” były przepisy prawa budowlanego obowiązujące na ziemiach byłego zaboru austriackiego, które w pewnym zakresie były wzorem dla pierwszego polskiego prawa budowlanego. Jak wynika z tego aktu, obejmował on dwa zagadnienia: prawo budowlane sensu stricto (przepisy policyjno-budowlane) oraz przepisy o zabudowie osiedli. Wśród przepisów regulujących zabudowę oraz normujących sporządzanie planów zabudowy znajdowały się przepisy określające formy gospodarki terenami (podział, scalanie, przekształcanie działek budowlanych). Zakres prawa budowlanego z 1928 r. był, zatem podobny do proponowanego powyżej rozumienia prawa budowlanego w wąskim rozumieniu. Oczywiście w obowiązującym obecnie stanie prawnym problematyka ta jest regulowana w kilku ustawach. Rozporządzenie z 1928 r. składało się z dwóch części. Pierwsza obejmowała przepisy określające plan i zasady zabudowania osiedli i scalanie działek budowlanych oraz wywłaszczanie z nieruchomości. Natomiast druga część rozporządzenia obejmowała przepisy policyjno-budowlane oraz dotyczące nadzoru budowlanego. Podstawową formą kształtowania ładu przestrzennego (w obecnym rozumieniu tego pojęcia) Prawo budowlane z 1928 r. uczyniło plan zagospodarowania. Plany zabudowania nie obejmowały jednak całej problematyki, którą dzisiaj zaliczamy do planowania przestrzennego. Prawo to przewidywało sporządzanie: a) ogólnych i szczegółowych planów zabudowania miast i osiedli, b) wspólnych planów zabudowania dla dwu lub więcej osiedli, c) regionalnych planów zabudowania. Sporządzanie planów zabudowania dla miast i miasteczek oraz uzdrowisk posiadających charakter użyteczności publicznej (w rozumieniu ustawy o uzdrowiskach z 1922 r.) było obowiązkowe. Dla pozostałych osiedli plany miały być sporządzane w miarę możliwości, chyba, że szczególne okoliczności uzasadniały potrzebę sporządzenia planu. Według W. Brzezińskiego stworzenie prawa o zabudowaniu miast i osiedli było niemożliwe. Prawo budowlane zawierało, co prawda kilka przepisów prawnych z tego zakresu, ale były one zbyt ogólne i stanowiły raczej postulaty urbanistyczne. Części składowe ogólnego i szczegółowego planu zabudowania określało rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z 13 października 1936 r. Podstawą planu był tzw. program, na którego treść składały się m.in. dane o ważniejszych zamierzeniach władz rządowych i samorządowych dotyczących danego terenu oraz informacje o ważniejszych zamierzeniach osób i instytucji prywatnych. Plany regionalne były formalnie tylko planami zabudowania.Poważne zmiany przy opracowywaniu planów zabudowywania wprowadziły przepisy (wydane w związku z perspektywą masowego zastosowania lotnictwa w przyszłej wojnie) o przygotowaniu w czasie pokoju obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej Rozporządzenie RM z 29 kwietnia 1938 r.
(…)
… budownictwa w miastach i uzdrowiskach użyteczności publicznej, w gminach budynków specjalnych. W grupie przepisów formalnych zostały uregulowane następujące zagadnienia: pozwolenie na budowę, wykonywanie robót budowlanych i utrzymywanie budynków, nadzór nad robotami budowlanymi oraz organizacja władz budowlanych (art. art. 332 - 381). Prawo budowlane z 1928 r. rozróżniało trzy rodzaje prac budowlanych: 1…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)