To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zakres regulacji problematyki unormowanej w roku 1928 w Polsce w latach 1946 - 1961. Wydany już 2 kwietnia 1946 r. dekret o planowym zagospodarowaniu przestrzennym kraju uchylił przepisy Prawa budowlanego z roku 1928 w kwestii dotyczącej planów zabudowania (art. 1 dekretu stanowił: wszystkie poczynania publiczne i prywatne w zakresie użycia terenu i rozmieszczenia ludności powinny być dostosowane do planów zagospodarowania przestrzennego). W praktyce rozwiązania legislacyjne dekretu zostały przekreślone przez treść często zmieniających się resortowych aktów normatywnych, które regulowały podstawy prawne lokalizacji inwestycji. Zasady ustalania lokalizacji zostały unormowane po raz pierwszy w rozdziale VII instrukcji nr 20 z 1950 r. o zasadach sporządzania i zatwierdzania dokumentacji technicznej dla inwestycji. Instrukcja ta powierzała opracowania decyzji lokalizacyjnej inwestorowi, któremu jedynie zalecano, aby opracowując ją opierał się na planie zagospodarowania przestrzennego. Organy architektoniczno-budowlane (odpowiedzialne za realizację i przestrzeganie planu zagospodarowania) mogły przedstawić swoje stanowisko łącznie z terenowymi komisjami planowania przestrzennego dopiero po zatwierdzeniu decyzji lokalizacyjnej Zgoła bardziej niekorzystna sytuacja była na obszarach gdzie jeszcze nie opracowano planów zagospodarowania przestrzennego. Tam decyzje lokalizacyjne wyprzedzały plany i przesądzały o ich treści. Powyższa instrukcja była w sprzeczności z treścią art. 1 dekretu z 2 kwietnia 1946 r. Kolejna instrukcja nr 92 z 1952 r. miała formę zarządzenia Przewodniczącego Komisji Planowania Gospodarczego, lecz została opublikowana w formie broszury. Instrukcja ta wprowadziła podział na lokalizację ogólną, określającą miejscowość, na której terenie inwestycja miała być realizowana oraz lokalizację szczegółową, która określała dokładnie teren realizacji inwestycji. Następnej zmiany w regulowaniu podstaw prawnych lokalizacji inwestycji dokonano, w 1955 r. Instrukcja nr 95-A o zasadach wyboru i trybie uzgadniania lokalizacji została wprowadzona zarządzeniem Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Ograniczyła ona częściowo wpływ inwestora na treść decyzji lokalizacyjnej. W przypadku mniejszych inwestycji na inwestorze ciążył obowiązek porozumienia się z właściwymi organami służby architektoniczno-budowlanej przy opracowywaniu projektu lokalizacji. Natomiast przy dużych inwestycjach, mających wpływ na układ przestrzenny miasta, inwestor był zobowiązany powołać specjalną komisję w celu opracowania projektu lokalizacji (instytucja mało obiektywna z uwagi na obligatoryjne uczestnictwo w niej głównego projektanta inwestycji). Kolejne unormowanie podstaw prawnych lokalizacji inwestycji zawarowywało większy wpływ organów odpowiedzialnych za planowanie przestrzenne na lokalizację inwestycji projektowanej. Zarządzenie z 1957 r. utrzymywało jednak zasadę, że lokalizację opracowywał inwestor, co prowadziło do konfliktów pomiędzy nim a organami planowania przestrzennego. Wynikłe spory kończyły się z reguły niekorzystnie dla tych organów, szczególnie w przypadku większych inwestycji.
(…)
… lipca 1961 r. w sprawie państwowego nadzoru budowlanego nad budową, rozbiórką i utrzymaniem obiektów budowlanych budownictwa powszechnego przewidywało skrócone terminy rozpatrywania spraw o wydanie pozwolenia na budowę. Wiele kontrowersji wzbudzała wykładnia art. 39 Prawa budowlanego - stanowiącego, że „udzielenie pozwolenia na budowę lub rozbiórkę obiektu budowlanego nie narusza praw osób trzecich…
… 13 z 19 kwietnia 1967 r. w sprawie stosowania art. 39 Prawa budowlanego. Zgodnie z pkt 4 cyt. Pisma okólnego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę, w rozumieniu ówczesnego art. 25 kpa, byli: 1. osoba występująca z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę; 2. właściciel, współwłaściciel, użytkownik, posiadacz, dzierżawca i najemca nieruchomości (terenu, obiektu, lokalu…
…, - Ministerstwa Budownictwa Przemysłowego, - Ministerstwa Gospodarki Komunalnej oraz - Komitetu do Spraw Urbanistyki i Architektury. W końcowej fazie prace legislacyjne skoncentrowały się w Komitecie Budownictwa, Urbanistyki i Architektury, który w 1960 r. przedstawił RM projekt Prawa Budowlanego, uchwalonego przez Sejm 31 stycznia 1961 r. Państwowy nadzór budowlany (nazwa ta została użyta po raz pierwszy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)