To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wytrzymałość gruntu na ścinanie nazywa się maksymalny opór jednostkowy, jaki stawia grunt naprężeniom ścinającym w chwili nastąpienia ścięcia (poślizgu w płaszczyźnie ścinania). Określenie wytrzymałości gruntu na ścinanie sprowadza się do określenia kąta tarcia wewnętrznego i spójności. Laboratoryjnie wielkości te wyznacza się za pomocą: aparatu bezpośredniego ścinania (ABS), aparatu trójosiowego ściskania (ATS).
ATS: Badania w aparacie trójosiowego ściskania zaleca się przeprowadzać również na kilku próbkach tego samego gruntu (NW). Stosuje się próbki gruntu kształtu cylindrycznego o wysokości co najmniej dwukrotnie większej niż średnica. Po wycięciu próbki naciąga się na nią szczelną pochewkę gumową, łączącą próbkę z dolnym i górnym filtrem. Po ustawieniu kosza wpuszcza się do niego wodę, którą następnie spręża się do roboczego ciśnienia σ3. Robocze ciśnienie przyjmuje się odpowiednio do warunków pracy gruntu pod budowlą. Po wstępnej konsolidacji (ew. dekonsolidacji i nasyceniu wodą) przeprowadza się ścinanie, dając dodatkowy pionowy nacisk q od góry, który zwiększa się do chwili przezwyciężenia oporu ścinania gruntu; łączny maksymalny nacisk σ3 + qmax oznaczamy jako σ1. Naprężenia σ1 i σ3 są naprężeniami głównymi; próbka ścina się pod kątem do poziomu, wartość naprężenia normalnego σn i stycznego wyznacza się za pomocą koła Mohra. Otrzymane koło Mohra jest kołem granicznym, a uzyskane naprężenie styczne jest dla danego σn maksymalnym f. Przeprowadzając kilka badań na kilku próbkach tego samego gruntu przy różnym ciśnieniu σ3 otrzymuje się kilka granicznych kół Mohra. Obwiednia do granicznych kół Mohra będzie prostą Coulomba.
Wyznaczenie kąta tarcia wewnętrznego w aparacie bezpośredniego ścinania.
Aparat bezpośredniego ścinania (aparat skrzynkowy) jest najprostszym przyrządem do badania wytrzymałości na ścinanie gruntu w warunkach laboratoryjnych. Składa się z metalowej skrzynki podzielonej poziomo na 2 części, które mogą przesuwać się względem siebie. Próbkę gruntu (o wymiarach 6 x 6 x 2 cm lub 10 x 10 x 3 cm) z zazębionymi płytkami oporowymi umieszcza się w skrzynce, a następnie obciąża pionową siłą Q i ścina wskutek przesuwu względem siebie części skrzynki pod wpływem poziomej siły T. Maksymalna siła Tmax przy której nastąpiło ścięcie próbki jest naprężeniem ścinającym = Tmax / A równym wytrzymałości na ścinanie f. Ścinając tak kilka próbek przy różnych naciskach pionowych σ Q/A i otrzymując odpowiadające im f sporządza się wykres
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)