To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Politechnika Wrocławska
Laboratorium Mechaniki Gruntów
Wrocław, Wytrzymałość Gruntu: Badanie Ats i Abs
1. Badanie w aparacie bezpośredniego ścinania
Opis teoretyczny i metoda badawcza
Opór tarcia w odniesieniu do jednostki powierzchni ścinania gruntów sypkich (piasków suchych) w stanie równowagi granicznej wyraża się wzorem Coulomba:
t = = σn⋅tg
Dla gruntów spoistych, mających opór tarcia i spójności, wzór przybiera postać:
t = = σn⋅tg + c,
w którym:
t - opór tarcia wewnętrznego i spójności [Pa],
- naprężenie ścinające [Pa],
tg - współczynnik tarcia wewnętrznego,
- kąt tarcia wewnętrzego [°],
σn - naprężenie normalne do powierzchni ścięcia [Pa],
c - spójność [Pa].
Aby nastąpiło ścięcie gruntu, naprężenia ścinające muszą być większe od oporu tarcia wewnętrznego i spójności, czyli musi być spełniony warunek t.
Na podstawie powyższych wzorów można stwierdzić, że wytrzymałość gruntu na ścinanie jest funkcją kąta tarcia wewnętrznego, spójności i naprężenia normalnego do płaszczyzny ścinania. Znajomość wytrzymałości gruntu na ścinanie jest niezbędna podczas wyznaczania wartości normowych obciążeń jednostkowych podłoża na podstawie naprężeń granicznych, przy projektowaniu skarp wykopów lub nasypów, do obliczania parcia gruntu na mury oporowe itp.
Wytrzymałością gruntu na ścinanie nazywa się maksymalny opór jednostkowy, jaki stawia grunt naprężeniom ścinającym w chwili nastąpienia ścięcia (poślizgu w płaszczyźnie ścinania). Określenie wytrzymałości gruntu na ścinanie sprowadza się do określenia kąta tarcia wewnętrznego i spójności. Laboratoryjnie wielkości te wyznacza się za pomocą:
1) aparatu bezpośredniego ścinania (ABS)
2) aparatu trójosiowego ściskania (ATS).
Ad. 1:
Do badania należy stosować próbki w stanie jak najbardziej zbliżonym do stanu, w jakim grunt będzie pracował w naturze (NNS). Z gruntu wycina się co najmniej 5 próbek za pomocą szablonu o wymiarach ramki aparatu (6 x 6 cm). Po wciśnięciu foremki w grunt odcina się pobraną próbkę od pozostałego gruntu i wyrównuje powierzchnie przez ścięcie nożem nadmiaru gruntu równo z krawędziami foremki. Część tego gruntu należy zostawić do oznaczenia wilgotności - dla każdej próbki po dwa oznaczenia (jedno z góry foremki, drugie z dolnej powierzchni próbki).
(…)
…}tau ↵
LinReg sigma,tau ↵
ShowStat ↵
Regeq(x)y1(x) ↵
NewPlot 1,1,sigma,tau ↵
[♦] + [GRAPH]
tak więc tg u = 0,143056 u = arctg 0,143056 = 8,14127 °, cu = 7,361107 kPa.
Można było dojść do takich samych wyników licząc metodą najmniejszych kwadratów:
,
gdzie: f - wartości wytrzymałości gruntu na ścinanie [kPa],
σ - całkowite obciążenie jednostkowe próbek [kPa],
N - liczba uwzględnionych punktów…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)