Podmiotowy i terytorialny zakres obowiązywania traktatów
Zakres podmiotowy obowiązywania traktatu Ius facit inter pares (działa między stronami co do zasady)
Pacta tertiis nec nocent nec prosunt (patrz pytanie 43)
Zakres terytorialny obowiązywania traktatu
Na całym terytorium państwa, ale strony mogą postanowić inaczej (np. klauzula kolonialna nie obowiązuje w departamentach i terytoriach zależnych, nie jest traktowane jako zastrzeżenie mimo tego , że modyfikuje skutek prawny wobec tych terytoriów).
Czasami związanie się traktatem obowiązuje terytorium zamorskie np. Konwencja wykonująca Konwencję Morską dot. gatunków migrujących z 1995 r. - UK zobowiązało się do przestrzegania, ale tylko na terytoriach zamorskich.
--
podmiotowy - art. 34 - 38 KWPT; ogólną zasadą jest to, że traktat obowiązuje strony; ius facit Inter partes i pacta tertiis nec nocent nec prosunt (traktaty nie szkodzą i nie przynoszą korzyści państwom trzecim). Od tej zasady są wyjątki: mogą być pacta In favorem tertiis i pacta In (onus) detrimentum. Zasadą jest zgoda państwa trzeciego. Jeśli tworzy korzyści dla strony trzeciej zgoda jest traktowana elastycznie, a jeśli nakłada ciężar konieczna jest zgoda na piśmie. Sam traktat może przewidywać, że zgoda na korzyść ma być wyrażona wyraźnie. Problemem jest odwołanie zwłaszcza korzyści (art. 37). Nie może być odwołana jeśli uznano, że nie może być modyfikacji bez zgody państwa trzeciego (jest to relatywne prawo nabyte) Umowa może wywierać de facto skutek na takiej zasadzie, że jej postanowienia będą odwzorowywały normę zwyczajową. Kwalifikowaną postacią tego jest sytuacja, kiedy postanowienie zwyczajowe rodzi obowiązek wobec erga omnes tzn. że istnieją normy jednocześnie zwyczajowe i traktatowe, na które można powołać się w stosunku do każdego państwa świata.
Istnieją sytuacje, kiedy traktat nie kodyfikuje normy zwyczajowej, ale ją implikuje. MTS w sporze RFN vs. Dania i Niderlandy w 199…. stwierdził, że traktat może powodować powstanie normy wiążącej podmiot nie będący stroną umowy, co może wynikać z samego traktatu lub praktyki państw nie będących stroną umowy. MTS wymienia elementy, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie czy traktat rodzi nową normę zwyczajową czy nie. Wg niego:
musi być to traktat normatywny
musi być on reprezentatywny
praktyka stosowania traktatu powinna być intensywna
terytorialny - art. 29.; całe państwo, ale strony mogą inaczej ustalić; np. klauzula kolonialna (dotyczy tylko państwa a nie ich departamentów zależnych); oświadczenia nie są traktowane jako zastrzeżenia, mimo że modyfikują skutek prawny umowy wobec danej strony (Dania wobec Grenlandii, Nowa Zelandia wobec W-y Cooka); może też być, że państwo wiąże się traktatem w stosunku do departamentów zamorskich a nie terytorium macierzystego (WB podpisała Konwencję w 1995 r. w sprawie gatunków migrujących, ale tylko w stosunku do swoich terytoriów zamorskich. Sama WB związała się tą Konwencją w 2003 r.).
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)