To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Zaangażowanie i wyobcowanie
Spontaniczne oddanie się rozmowie - unio mystico, społeczny trans.
Obowiązki uczestnika rozmowy
Wyznaczony regułami etyki konwencjonalny porządek (np. poważanie należne inne obecnym i szacunek dla sytuacji). Przymus społeczny ogranicza zakres wyboru przedmiotu zainteresowania, czynności pobocznych i reguluje intensywność zaangażowania w rozmowę. Jednostka biorąca udział w rozmowie jest więźniem zobowiązań. Na uczestniku rozmowy ciąży obowiązek spontanicznego oddania się jej i trudność, jaką to stanowi. Ratują go współuczestnicy, którzy kontrolują swoje działania tak, aby nie pozwolić mu „wypaść z rozmowy”. Za chwilę on będzie musiał ratować kogoś innego. Jeden z fundamentalnych aspektów kontroli społecznej. Niezależnie od odgrywanej w danym spotkaniu roli społecznej, jednostka musi dodatkowo wywiązywać się z roli uczestnika interakcji. Empatyczny wgląd i modulacja swojej ekspresji postaw, uczuć i opinii pod kątem reszty towarzystwa. Adam Smith, Teoria uczuć moralnych - jednostka musi ujmować swoje własne sprawy i uczucia w taki sposób, żeby jak najbardziej sprzyjały pełnemu zaangażowaniu innych (podstawowy obowiązek jednostki jako uczestnika interakcji). W zamian ma prawo spodziewać się zaciekawienia i uwagi innych. W ten sposób ludzie tworzą most. Wyobcowanie
Typowe formy prowadzącego do alienacji „odangażowania”.
Zajęcia poboczne. Gdy jednostka skupi się na czymś zupełnie niepowiązanym ani z bieżącym tematem rozmowy, ani nawet z pozostałymi osobami. Owa niegrzeczność jest różnie oceniana. 1. Zajęcia, którym jednostka oddaje się z własnego wyboru. 2. Coś co uczestnik rozmowy robi „bo musi” i wówczas jest to zrozumiałe. Często jednostki, które miałyby dostateczne usprawiedliwienie, żeby wycofać swoje zaangażowanie, mimo wszystko rezygnują z tej możliwości i pozostają lojalne wobec rozmowy (szacunek).
Przejmowanie się. Jednostka - kosztem zaangażowania we właściwy przedmiot rozmowy - skupią się bardziej niż należy na sobie. Obawa przed utratą pozycji wydaje się bardziej powszechną i istotną przyczyną przejmowania się niż obawa przed jej wzmocnieniem.
Przejmowanie się interakcją. Uczestnik zamiast spontanicznie podążać za formalnym przedmiotem rozmowy, świadomie i przesadnie przejmuje się przebiegiem interakcji jako takiej. Częsta przyczyna - poczucie szczególnej odpowiedzialności, żeby „wszystko się udało” (przykład gospodyni małego przyjęcia). Kiedy jednostki zaczynają rozmowę, to są zobowiązane prowadzić ją do momentu, aż znajdą powód do wycofania się z niej, który zneutralizuje potencjalnie niegrzeczny akt pozostawienia innych samym sobie.
Przejmowanie się innymi. Jednostka może się zdekoncentrować, skupiając uwagę na innym uczestniku - dokładnie tak, jak osoba zmieszana skupia się na sobie. Określone osoby, które przyciągają uwagę odwodząc od formalnego tematu rozmowy - „trefni” uczestnicy interakcji. „Pretensjonalność” (Cooley:
(…)
… (prostak, snob). Inicjatywa należy do różnych uczestników w różnych momentach interakcji. Kiedy jeden uczestnik nie podejmuje jej, inni muszą rozdzielić jego zadanie między siebie. W ten sposób jednostka może zdobyć reputację duszy towarzystwa, wzbudzając wdzięczność lub zawiść innych.
Ogólne ramy interakcji
Kontekst zobowiązań uczestnika rozmowy. Są sytuacje, w których głównym przedmiotem uwagi…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)