WNIOSKOWANIA PRAWNICZE.
Za obowiązujące prawnie uważa się nie tylko te normy, które zostały ustanowione w formie przepisów prawnych, ale również takie normy, które zostały wywnioskowane z tych pierwszych według określonych reguł wnioskowania (reguł inferencyjnych). Pojęcie wnioskowania odnosi się do procesu uznawania jakichś zadań za prawdziwe ze względu na uprzednie uznanie prawdziwości jakichś innych zadań jako przesłanek. Reguły tego rodzaju wnioskowania opierają się na zakładaniu jakichś związków między rozważanymi normami.
wnioskowania oparte na logicznym wynikaniu norm - jest kilka sposobów budowania logiki norm: 1) normy utożsamia się ze zdaniami, przyjmując, że norma „x powinien czynić C” jest równoważna zdaniu „Jeśli x nie czyni C, to następuje sankcja S”; 2) polega na utożsamianiu lub upodabnianiu logiki norm i logiki deontycznej, tzn. logiki zdań mówiących o kwalifikacji jakiegoś czynu ze względu na określoną normę czy zespół norm.
wnioskowania oparte na instrumentalnym wynikaniu norm - jeżeli prawodawca ustanowił normę nakazującą komuś zrealizować pewien stan rzeczy, to przyjąć należy, iż wynika z tej normy: 1) norma nakazująca czynić wszystko, co jest warunkiem koniecznym zrealizowania tego stanu rzeczy, oraz 2) norma zakazująca czynić cokolwiek, co jest warunkiem wystarczającym niezrealizowania się tego stanu rzeczy. Reguły wg których należy uznać za obowiązujące wspomniane dwie normy-konsekwencje normy podstawowej, można by nazwać: 1) dyrektywą instrumentalnego nakazu, oraz 2) dyrektywą instrumentalnego zakazu.
wnioskowania oparte na założeniu konsekwencji ocen prawodawcy - to wnioskowanie oparte na przypuszczeniach, że prawodawca ustanawiając normy prawne kieruje się zawsze jakimś określonym systemem ocen. Toteż w sytuacjach, o których nie wspominają przepisy przezeń ustanowione, należy uznać za obowiązującą taką normę postępowania, która znalazłaby uzasadnienie aksjologiczne (takie samo lub silniejsze). Wnioskowanie z analogii prawa (analogia iuris) polega na tym, że na podstawie wielu norm wyraźnie ustanowionych w odniesieniu do jakiejś dziedziny czynów ustala się domniemane ich uzasadnienie aksjologiczne w postaci jakichś podstawowych ocen i uznaje na tej podstawie za obowiązującą, jakoby „z woli prawodawcy”., jakąś dalszą, nie ustanowioną wyraźnie normę-normę znajdującą uzasadnienie aksjologiczne w tych właśnie podstawowych ocenach.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)