To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Ustrój Republiki Francji.
Pięć republik.
1792 - 1799 - I republika.
1848 - 1852 - II republika.
1871 - 1940 - III republika.
1946 - 1958 - IV republika.
1958 - - V republika.
Podstawy konstytucyjne.
Pierwszym źródłem francuskiego prawa konstytucyjnego jest konstytucja zatwierdzona w referendum 28 września 1958 roku. Innymi źródłami prawa konstytucyjnego we Francji są również:
Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela z 26 sierpnia 1789 roku,
Wstęp do poprzedniej konstytucji Francji z 27 października 1946 roku,
Zasady podstawowe, uznane przez ustawy Republiki,
Cele działalności państwa o randze konstytucyjnej.
Konstytucja z 1958 roku jest bardzo sztywna. Inicjatywę ma prezydent na wniosek premiera, lub deputowanych. Następnie projekt zmiany musi być uchwalony przez obie izby parlamentu (każda obraduje osobno). Następnie albo projekt jest poddany referendum i po akceptacji przez naród wchodzi w życie, albo (w przypadku projektu prezydenckiego), projekt wraca do parlamentu i ten obradując już wspólnie (kongres) może się na zmianę zgodzić większością 3/5 głosów. System partyjny.
System partyjny we Francji jest systemem wielo partyjnym z tendencją do dwublokowości. Sprzyjają temu dwie tury wyborów do parlamentu. W drugiej turze tworzą się bowiem koalicje partyjne. We francuskim Zgromadzeniu Narodowym funkcjonuje stale od 5 do 7 partii. Centrami krystalizującymi dwa główne bloki partyjne są: na lewicy Partia Socjalistyczna, na prawicy Zgromadzenie na rzecz Republiki. Coraz mocniejszą pozycję zdobywa ostatnio populistyczno-faszyzujący Front Narodowy.
Parlament.
Parlament francuski jest dwuizbowy (Zgromadzenie Narodowe i Senat). Postępowanie ustawodawcze może się zacząć w każdej z izb. Nie uchwalenie ustawy przez jedna izbę kończy jej żywot. Ustawa winna być uchwalona w jednakowym brzmieniu przez obie izby (są wyjątki gdzie ostateczny głos ma ZN). Kadencja ZN wynosi 5 lat i liczy 577 deputowanych. Senat składa się z 321 członków i jako taki nie posiada kadencji, jedynie poszczególni senatorowie wybierani są na 9-cio letnią kadencję. ZN może być rozwiązane przez prezydenta, lecz nie może on rozwiązać senatu. ZN jest reprezentantem narodu jako całości, senat natomiast reprezentuje naród jako zbiór wspólnot terytorialnych. Wybory do ZN są większościowe (większość bezwzględna -jak jej nie ma to do drugiej tury przechodzą kandydaci, którzy uzyskali co najmniej 12,5 % głosów). Druga tura wyłania kandydata większością zwykłą. Cenzus wieku 18/23 lata. Istnieje 555 jednomandatowych okręgów we Francji kontynentalnej i 22 z terytoriów zamorskich. Wyboru senatorów dokonują departamentalne kolegia wyborcze (deputowani do ZN wybrani w danym departamencie, radni rad regionalnych, członkowie rady generalnej, radni gmin departamentu. W zależności od liczby mieszkańców poszczególnym departamentom przypada odpowiednia liczba mandatów senatorskich. Wybierani są na 9 lat z tym, że co 3 lata ustępuje 1/3 z nich. Prawo bierne można uzyskać po skończeniu 35 lat. W większości departamentów (1-4 mandaty) wybory są większościowe (większość bezwzględna - 2 tury tego samego dnia), w kilku wybory są proporcjonalne (5 lub więcej mandatów). Podstawową funkcją parlamentu jest funkcja ustawodawcza. Można tu mówić o ustawach -referendalnych (uchwalanych poza parlamentem), ustawach organicznych, zwykłych, finansowych itd.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)