TYPOLOGIA GRUP SPOŁECZNYCH
PRÓBY SYSTEMATYZACJI GRUP
Znaniecki wyróżnił 7 rodzajów grup społecznych: stycznościowe, genetyczne, terytorialne, klasowe, kulturalne, kościelne i celowe. MacIver i C. H. Page wyróżniają 5 klas grup społecznych: grupy pierwotne, społeczności lokalne, zrzeszenia i stowarzyszenia, społeczeństwa oraz grupy efemeryczne (krótkotrwałe, przelotne, tłumy, zbiegowiska).
Ferdynand Tonnies przedstawił typologię grup na 2 heurystyczne modele: 1) wspólnota i 2) społeczeństwo (grupy wspólnotowe i grupy umowne). Wyróżnia 2 rodzaje woli, którymi ludzie się kierują: wolę organiczną (wspólnoty) - spontaniczna, emocjonalna i wola refleksyjna (społeczeństwa) - racjonalna (świadoma). „Idealna typy”.
Pierwszy rodzaj grup - oparte na stosunkach pokrewieństwa, przyjaźni oraz grupy sąsiedzkie. Drugi - grupy społeczne, które opierają się na odpowiednich porozumieniach między jednostkami dla osiągnięcia czy realizacji określonych celów.
Ch. H. Cooley - podział grupy społecznych na 2 rodzaje: 1) grupy pierwotne, pierwsze oraz 2) grupy wtórne, pochodne, umowne. 1) oparte na stosunkach pokrewieństwa, przyjaźni, sąsiedzkich, 2) na podstawie mownych porozumień między ludźmi. Różni je od siebie system współdziałania społecznego: 1) styczności bezpośrednie, 2) styczności pośrednie. Wieź społeczna: 1) cała osobowość, 2) „cząstkowe osobowości”. Aspekt psychospołeczny: 1) wysoki poziom identyfikacji członków z grupą, homogeniczność, 2) heterogeniczność.
GRUPY MAŁE I GRUPY DUŻE
Małe - wszyscy członkowie są w stanie wchodzić w osobiste, bezpośrednie styczności i stosunki społeczne. Mogą być zarówno pierwotne jak i pochodne, nieformalne jak i wysoce sformalizowane. Paweł Rybicki - kryterium samoistności i niesamoistności (należenie małej grupy czy społeczności do „wielkiego” społeczeństwa).
Duże - wielkie struktury społeczne obejmują tak wielkie liczby członków, iż nie są oni w stanie wchodzić w styczności i stosunki osobiste, ale porozumiewają się i utrzymując łączność za pomocą prasy, okólników, pism obiegowych, masowych zebrań, radia. Hierarchiczna struktura organizacyjna i uregulowany przepisami system łączności i komunikacji. Cechuje je „samoistność” (niezależne w istnieniu, zależne od małych grup w funkcjonowaniu). GRUPY FORMALNE I NIEFORMALNE
Formalne - powoływanie przez szersze grupy. Charakter przymusowy. Nie może być przeciwstawiany zespołom nieformalnym. Obie struktury koegzystują ze sobą.
Nieformalne - samorzutnie, a ich działania nie jest unormowane przepisami. Przynależność zależy od dobrowolnej decyzji jednostek. Stosunki przyjacielskie, koleżeńskie, towarzyskie. Istnieją w obrębie grup formalnych. Wynikają ze współżycia, współpracy, współdziałania członków grup formalnych, jako osób. Przyczyniają się do redukcji formalnych, biurokratycznych procedur. Gruntują wzajemną pewność i zaufanie między członkami danej grupy formalnej. Może być skuteczniej regulowane współdziałanie jednostek (kooperacja motywowana „wewnętrznie”, a nie tylko zewnętrznie). Sprawują społeczną kontrolę. Kultura pracy zawodowej, zwyczaje i obyczaje pracownicze, postawy do pracy, do wykonywanego zawodu. Obdzielają prestiżem osoby, które często nie pełnią żadnych funkcji kierowniczych w formalnej organizacji. Pracownicy często wyżej sobie cenią tzw. dobre stosunki w pracy niż materialne korzyści. Nie zawsze pozostają w tzw. pozytywnym stosunku do celów czy zadań lub kierownictwa w swej organizacji formalnej. Mogą się tworzyć „grupy negatywne” (patologiczne). Istotna staje się twórcza, reformatorska postawa kierownictwa i elit przywódczych.
(…)
… wpłynęło na zwężenie miednicy, co pozwoliło na utrzymanie wewnętrznych organów ciała w określonej pozycji. W dalszej kolejności rozwinął się język i mózg, zwiększyła się także wielkość głowy w stosunku do całego ciała”. Potomstwo było bardzie uzależnione od opieki matki. Rola żywicieli została przejęta przez mężczyzn. Zbieractwo zastępowane było przez polowanie. Sukces polowania zależał od współpracy…
…: etnocentryzm i androcentryzm. Etnocentryzm - postrzeganie własnych przekonań i praktyk kulturowych jako nadrzędnych wobec innych. Dwie formy: 1 - nieuprawomocnione uznawanie relacji między kobietami a mężczyznami za uniwersalne (na przestrzeni dziejów, każdy rejon świata). 2 - jedynie model reakcji między kobietami a mężczyznami typowy dla współczesnego Zachodu jest właściwy i zasadny, ze względu na swoją…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)