To tylko jedna z 7 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
TRÓJPRZYMIRZE I TRÓJPOROZUMIENIE
Utworzenie dwóch bloków sojuszniczych przez mocarstwa europejskie na przełomie lat XIX i XX wieku stanowiło swoisty proces złożony z wielu ciężkich prób osiągnięcia wspólnego porozumienia przy jednoczesnym przełamywaniu wzajemnej, odwiekowej niechęci wynikającej z rozbieżności interesów bądź różnic na tle kulturowym. W mojej pracy postaram się udzielić wyjaśnienia, dlaczego państwa, o których będzie mowa, połączyły się w danych konfiguracjach i co skłoniło je do podpisania owych sojuszniczych konwencji. Po kongresie berlińskim (1878r.) w wyniku prób rozwiązania sprawy wschodniej (Płw. Bałkański) sojusz trzech cesarzy został mocno nadwątlony. Nastąpiło przesilenie w stosunkach rosyjsko-niemieckich, wywołane wzajemnymi oskarżeniami o niedbałość o dobro interesów drugiego mocarstwa. W tym samym czasie poważnemu ograniczeniu uległy stosunki gospodarcze miedzy obu państwami. Rząd niemiecki zakazał importu bydła rosyjskiego w związku z pojawieniem się dżumy w jednej z rosyjskich guberni. Wprowadzono także cła ochronne na rosyjskie zboże, co jeszcze bardziej ochłodziło relacje na linii Petersburg- Berlin. Mimo to kanclerzowi Niemiec Otto von Bismarckowi niełatwo było przekonać cesarza Wilhelma do przygotowanej sojuszniczej umowy z Austro-Wegrami.Kanclerz starał się wykazać, iż porozumienie z Austro-Wegrami jest konieczne, ponieważ chroni przed uformowaniem się koalicji państw dążących do odwetu, a wiec Austro-Wegier, Danii i Francji. Zakończone bez rezultatu spotkanie Wilhelma I z carem Aleksandrem II we wrześniu 1879r. w Aleksandrowie Kujawskim, a także groźba ustąpienia Bismarcka wraz z całym rządem finalnie przełamały opór cesarza niemieckiego. Ostateczne podpisanie traktatu sojuszniczego Austro-Wegier i Niemiec i zawiązanie Dwuprzymierza nastąpiło 7 października 1879r. w Wiedniu. Sygnatariusze traktatu podkreślali na wstępie, iż ma on charakter wyłącznie obronny. Główne założenie stanowiła wzajemna pomoc militarna w razie napaści zbrojnej ze strony Rosji. Natomiast w razie zaatakowania jednego z sygnatariuszy przez mocarstwo trzecie, drugi ze sprzymierzeńców miał zachować co najmniej życzliwą neutralność. Mimo zawiązania Dwuprzymierza wymierzonego w Rosje, Bismarck miał nadzieje, że sojusz trzech cesarzy można odnowić. Wysunął wiec propozycje rozmów, którą strona rosyjska przyjęła. Jednak po przystąpieniu do rokowań Austro-Wegier, negocjacje zakończyły się w efekcie niepowodzeniem z powodu rozbieżności austriacko-rosyjskiej w sprawach bałkańskich. Dwuprzymierze Austro-Wegier i Niemiec, niezależnie od pierwotnych intencji jego twórców rozpoczeło proces tworzenia się nowych bloków polityczno-militarnych, które miały spotkac się na polach bitew wojny światowej. Rozszerzenie Dwuprzymierza i utworzenie Trójprzymierza nastąpiło w 1882r. poprzez zawarcie traktatu z Włochami.
(…)
… Edwardowi VII, którego fortunna wizyta w Paryżu nadała sprawom błyskawiczny tok. Wybuch wojny rosyjsko-japońskiej jeszcze bardziej zwiekszył zainteresowanie porozumieniem francusko-brytyjskim, które udało się osiągnąc 8 kwietnia 1904r.Tak oto narodziły się fundamenty prawdziwego francusko-brytyjskiego entente cordiale. Skutecznośc entente cordiale osłabiały złe stosunki brytyjsko-rosyjskie. Dla Francji…
…. król Edward VII, podsuwając wiele możliwości rozwiązania sprzeczności w Azji. Przełom nastąpił jednak dopiero po zakończeniu wojny rosyjsko-japońskiej. Kleska Rosji zachwiała jej pozycją na Dalekim Wschodzie, natomiast w Europie Rosja była wciąż wielkim mocarstwem, co wykorzystywała Anglia w konflikcie z Niemcami. Również Rosja doceniała teraz możliwośc zbliżenia z Wielką Brytanią, szczególnie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)