To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Teoria gier a negocjacje:
Teoria gier zajmuje się analizą sytuacji konfliktowych w pewien szczególny sposób. Traktuje mianowicie konflikt jako grę, w której co najmniej dwie osoby realizują pewne strategie. Grę definiuje się jako sformalizowany model wszelkich sytuacji konfliktowych, a więc model pasujący równie dobrze do kłótni małżeńskiej, jak i do negocjacji handlowych czy prowadzenia wojny. Jest to model uproszczony, pozbawiony wielu szczegółów i kontekstu historycznego, scenografii, itp. Wszystkie konflikty mają pewne wspólne cechy:
a) Istnieje pewien zbiór osób, „bohaterów” sytuacji, czyli graczy (małżonkowie, kontrahenci, politycy, itp.);
b) Każdy z graczy dysponuje co najmniej dwoma możliwościami działania, ma pewien wybór strategii postępowania;
c) Skutki zastosowania danej strategii zależą zarówno od danego gracza (jego własnych działań), jak i od działań innych graczy;
d) Skutki te są określone pod względem korzyści lub szkodliwości, są wartościowane przez każdego gracza (niekoniecznie tak samo);
e) Gracze postępują zgodnie z ustalonymi regułami, które są znane wszystkim zaangażowanym w grę stronom;
f) Sytuacja podejmowania decyzji może być trzeć rodzajów: pewność przewidywania efektów, czyli skutki zależą tylko od wyborów dokonywanych przez danego gracza; ryzyko, gdy skutki zależą zarówno od wyborów dokonywanych przez danego gracza, jak i od okoliczności (sprzyjających lub nie); niepewność, gdy skutki zależą zarówno od wyboru danego gracza, jak i od wyborów dokonywanych przez innych graczy.
Cechy odnoszące się do wąsko rozumianych gier formalnych:
a) Gracze znają wszystkie strategie własne i wszystkie strategie przeciwnika (w negocjacjach można ukrywać swe możliwości);
b) Gracze znają konsekwencje (użyteczność) wyboru poszczególnych par strategii, którą to użyteczność można wyrazić liczbowo.
Gry o sumie zerowej:
Najważniejszy podział gier jest na gry symulacyjne (naśladowanie, w miarę możliwości, wiernie rzeczywistego konfliktu. Graczom rozdaje się konkretne role, po czym wprowadza się kontekst oraz podaje ogólne charakterystyki postępowania poszczególnych postaci. Zadaniem jest odegranie sceny konfliktowej, a następnie przeanalizowanie posunięć wykonanych przez każdą osobę. Gracze otrzymują macierz gry, w której strategie oznaczone są symbolami, a konsekwencje strategii wyrażają liczby dodatnie - zysk i ujemne - strata) i abstrakcyjne.
Gry, w których zysk jednej strony łączy się z taką samą stratą drugiej strony, nazywa się grami o sumie zerowej. Przypominają one podejście do negocjacji typu „puli pokerowej”. Jeżeli jeden z graczy wygra jakąś sumę, to jest oczywiste, że drugi musi ją przegrać. Wygrana i przegrana wynoszą dokładnie tyle samo - negocjacje bardzo rzadko przypominają ten typ gry. Znacznie częściej mamy do czynienia z sytuacją, w której obie strony mogą coś wygrać albo obie coś przegrać. Wynik zależy od przyjętej strategii postępowania oraz od poziomu współpracy.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)