Wykład - Teoria gier a negocjacje

Nasza ocena:

3
Pobrań: 182
Wyświetleń: 1652
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Wykład - Teoria gier a negocjacje - strona 1 Wykład - Teoria gier a negocjacje - strona 2 Wykład - Teoria gier a negocjacje - strona 3

Fragment notatki:

Teoria gier a negocjacje:
Teoria gier zajmuje się analizą sytuacji konfliktowych w pewien szczególny sposób. Traktuje mianowicie konflikt jako grę, w której co najmniej dwie osoby realizują pewne strategie. Grę definiuje się jako sformalizowany model wszelkich sytuacji konfliktowych, a więc model pasujący równie dobrze do kłótni małżeńskiej, jak i do negocjacji handlowych czy prowadzenia wojny. Jest to model uproszczony, pozbawiony wielu szczegółów i kontekstu historycznego, scenografii, itp. Wszystkie konflikty mają pewne wspólne cechy:
a) Istnieje pewien zbiór osób, „bohaterów” sytuacji, czyli graczy (małżonkowie, kontrahenci, politycy, itp.);
b) Każdy z graczy dysponuje co najmniej dwoma możliwościami działania, ma pewien wybór strategii postępowania;
c) Skutki zastosowania danej strategii zależą zarówno od danego gracza (jego własnych działań), jak i od działań innych graczy;
d) Skutki te są określone pod względem korzyści lub szkodliwości, są wartościowane przez każdego gracza (niekoniecznie tak samo);
e) Gracze postępują zgodnie z ustalonymi regułami, które są znane wszystkim zaangażowanym w grę stronom;
f) Sytuacja podejmowania decyzji może być trzeć rodzajów: pewność przewidywania efektów, czyli skutki zależą tylko od wyborów dokonywanych przez danego gracza; ryzyko, gdy skutki zależą zarówno od wyborów dokonywanych przez danego gracza, jak i od okoliczności (sprzyjających lub nie); niepewność, gdy skutki zależą zarówno od wyboru danego gracza, jak i od wyborów dokonywanych przez innych graczy.
Cechy odnoszące się do wąsko rozumianych gier formalnych:
a) Gracze znają wszystkie strategie własne i wszystkie strategie przeciwnika (w negocjacjach można ukrywać swe możliwości);
b) Gracze znają konsekwencje (użyteczność) wyboru poszczególnych par strategii, którą to użyteczność można wyrazić liczbowo.
Gry o sumie zerowej:
Najważniejszy podział gier jest na gry symulacyjne (naśladowanie, w miarę możliwości, wiernie rzeczywistego konfliktu. Graczom rozdaje się konkretne role, po czym wprowadza się kontekst oraz podaje ogólne charakterystyki postępowania poszczególnych postaci. Zadaniem jest odegranie sceny konfliktowej, a następnie przeanalizowanie posunięć wykonanych przez każdą osobę. Gracze otrzymują macierz gry, w której strategie oznaczone są symbolami, a konsekwencje strategii wyrażają liczby dodatnie - zysk i ujemne - strata) i abstrakcyjne.
Gry, w których zysk jednej strony łączy się z taką samą stratą drugiej strony, nazywa się grami o sumie zerowej. Przypominają one podejście do negocjacji typu „puli pokerowej”. Jeżeli jeden z graczy wygra jakąś sumę, to jest oczywiste, że drugi musi ją przegrać. Wygrana i przegrana wynoszą dokładnie tyle samo - negocjacje bardzo rzadko przypominają ten typ gry. Znacznie częściej mamy do czynienia z sytuacją, w której obie strony mogą coś wygrać albo obie coś przegrać. Wynik zależy od przyjętej strategii postępowania oraz od poziomu współpracy. ... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz