PSYCHOLOGIA HUMANISTYCZNA Początek nurtu w latach 50-tych XX wieku stanowi podejście alternatywne. Zawiera treści krytyczne w odniesieniu do pesymizmu i determinizmu charakteryzujących się behawioryzm psychoanalitykę. Krytyka psychoanalizy za koncentracje na tym co zaburzone w ludzkim zachowaniu i behawioryzm za mechaniczna wizję człowieka. Reprezentanci tego ujęcia uważają, że ludzie są istotami aktywnymi, dobrymi z natury. Przyjmuje się, że głównym zadaniem istot ludzkich jest dążenie do powiększenia i rozwoju własnego potencjału. Podejście humanistyczne powinno zaowocować stworzeniem nauki zajmującej wyższymi motywami ludzkimi, samorealizacja rozwojem, wiedzą i estetyką. Zachowanie człowieka jest motywowane niepowtarzalnymi dla każdego, biologicznymi i wyuczonymi skłonnościami do rozwoju i zmiany w pozytywnym kierunku, ku samourzeczywistnieniu. Samourzeczywistnienie, samorealizacja, samoaktualizacja; - to stała działalność człowieka do realizowania jego wewnętrznego potencjału; do pełnego rozwoju własnych zdolności i talentów. Doświadczenia pozytywne; prowadzą do wspierania i rozwoju ja; umożliwiają doświadczenie akceptacji. Człowiek unika doświadczeń negatywnych, destrukcyjnych ponieważ mogą one utrudniać i czasami hamować rozwój osoby. teorie humanistyczne są holistyczne ponieważ zawsze wyjaśniają ludzkie zachowanie w kategoriach całości osobowości teorie humanistyczne są dyspozycjonistyczne ponieważ koncentrują się na wewnętrznych psychicznych właściwościach osoby. teorie humanistyczne są fenomenologiczne ponieważ odnoszą się do subiektywnej rzeczywistości osoby a nie jej obiektywnych właściwości. teorie humanistyczne są egzystencjonalne bo dotyczą wyższych czynności psychicznych. Carl Rogers (1902 - 1989)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)