Podmiotowość Zakonu Maltańskiego.
Suwerenny Zakon Maltański posiada długi historyczny rodowód. Wywodzi się z Bractwa Charytatywnego, które powstało na Ziemi Świętej w Jerozolimie prawdopodobnie ok. 1070 r. Udzielało przede wszystkim pomocy medycznej pielgrzymom, którzy przybywali do Ziemi Świętej.
W pewnym momencie konieczne było zapewnienie ochrony miejscom kultu ze strony bractwa. Bractwo szpitalne zostało więc przekształcone w zakon rycerski, uzyskało na początku XII w. Specjalne uprawnienia na mocy bulli papieskiej. Przetrwał w Jerozolimie aż do upadku Królestwa Jerozolimy w 1291 r. Wtedy zakon musiał opuścić Jerozolimę i na krótko przeniósł swoją siedzibę na Cypr, a następnie na ponad dwa wieki zakon znalazł siedzibę na wyspie Rodos. Dzięki panowaniu zakonu wyspa Rodos uzyskała dość znaczną pozycję w ówczesnej Europie. Zakon dysponował potężną jak na owe czasy flotą wojenną, która pozwalała odpierać liczne ataki przede wszystkim tureckie. Udawało się to do 1522 r., kiedy wojska sułtana Sulejmana Wspaniałego opanowały wyspę Rodos.
Zakon opuścił wyspę, ale wskutek tego, że zakonnicy bohatersko braonili wyspy, pozwolono im wywieźć z wyspy broń i dobytek zakonu.
Na mocy porozumienia z cesarzem Karolem V zakon uzyskał w 1530 r. w charakterze lenna wyspę Maltę, Gozo i Komino, na Morzu Śródziemnym oraz port Tripoli. Na Malcie zakon miał swoją siedzibę do końca XVIII w. Kiedy to został zmuszony do opuszczenia Malty przez wojska francuskie (napoleońskie), w związku z tym, że udzielił poparcia królowi francuskiemu występując przeciw Napoleonowi.
Ostatecznie w traktacie z Amiens (1802 r.) zagwarantowano zakonowi, że odzyska w przyszłości podstawy terytorialne. Nie dotrzymano tego zobowiązania. Przejściowo przyszedł z pomocą zakonowi car Rosji i przez pewien czas w Petersburgu zakon uzyskał siedzibę, ale ostatecznie na stałe przeniósł się do Włoch i obecnie ma siedzibę w Rzymie.
Zakon działa w oparciu o Kartę Konstytucyjną z 1961 r.
Głównym cele określone w niej to: obrona i propagowanie wiary oraz służba ubogim. Zakon prowadzi działalność charytatywną w wielu państwach, różnego rodzaju obiekty medyczne, szpitale.
Jest to element tradycji zakonu, jeszcze na Malcie działała tzw. Święta Lecznica - był to najbardziej znany szpital w XVI-wiecznej Europie, ponieważ zakonnicy wykonywali skomplikowane na owe czasy operacje medyczne.
Obecnie zakon prowadzi także liczne szpitale, domy opieki, hospicja, itp. Zakon pozyskuje środki na działalność dzięki m.in. Darowiznom, spadkom przekazywanym przez członków zakonu.
Członkostwo w zakonie ma charakter zarówno świecki jak i duchowy. Wśród świeckich członków (kawalerów i dam zakonów) wyróżnia się liczne kategorie osób: tzw. Kawalerowie honorowi i dewocyjni i od nich wymaga się szlacheckiego rodowodu (nawet trzeba udowodnić swój szlachecki rodowód do czwartego pokolenia wstecz po kądzieli i po mieczu), prócz tego są tzw. Kawalerowie magistralni i donacyjni, uzyskują status w zakonie m.in. Dzięki przekazaniu zakonowi odpowiednich środków finansowych na działalność zakonu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)