W treści notatki pojawiają się takie zagadnienia jak: Rozwój kultury szlacheckiej w XVIII-wiecznej Rosji, absolutyzm oświecony, wola reformowania, ideały oświeceniowe, klasycyzm, sentymentalizm, encyklopedyści, Rousseau, Wolter, Piotr I Wielki, Teofan Prokopowicz, Mikołaj I, Puszkin, publicystyka, postawa obywatelska, reformy państwowe, Łomonosow, Elżbieta Pietrowna, Nowikow, Fonwizin, Dzierżawin, reformy społeczne, indywidualizm, Kantemir, Lwow, Dymitriew, humanizm, Stulecie ?złotej kultury szlacheckiej?, 1762, O darowaniu swobody całej szlachcie rosyjskiej, rewolucja dyplomatyczna, wzrost znaczenia języka francuskiego w Rosji, Eugeniusz Oniegin, popularyzacja języka niemieckiego, Katarzyna II, Schelling, Hegel, Lew Tołstoj, Wielka Rewolucja Francuska 1789, powstanie dekabrystów, 1825, koncepcja zbędnego człowieka, Czaadajew, Akademia Nauk. Poandto w treści wykładu pojawiły się następujące postaci i pojęcia: Christian Wolf, pietyzm, rozwój przemysłu drukarskiego i wydawniczego, Wasislij Trediakowski, Sorbona, akademia słowiańsko - grecko - łacińska, profesor łaciny i elokwencji, Sumarokow, zasługi Trediakowskiego, oda, panegiryk, Nowy i krótki sposób pisania wierszy rosyjskich, Radiszczew, Michaił Łomonosow, Aritmetika, 1755, Uniwersytet Moskiewski, O zachowaniu narodu rosyjskiego.
Rozwój kultury szlacheckiej w XVIII wiecznej Rosji.
Przez cały wiek XVIII główną ideologią, zarówno w Rosji jak i w Europie, był absolutyzm oświecony. Władca był przedstawiany jako osoba wykształcona, oświecona, przesiąknięta ideami wieku oświecenia, z czego wynika jego wola reformowania. W wieku XVIII rozwijały się paralelnie dwa kierunki oświeceniowe - klasycyzm związany z rozumem oraz sentymentalizm związany z sercem. Filozofię oświecenia reprezentowały postacie encyklopedystów, Rousseau, Wolter oraz inni myśliciele. Rosjanie chłonąc nowinki z Zachodu przyjęli również jego ideologię i filozofię. Z nich właśnie wynikała koncepcja mądrego filozofa doradzającego mądremu władcy i kształtującego go pod kątem humanizmu (w tym kierunku mają też zachodzić reformy państwowe). Władca jest jednostką silną, tyranem, ale jego siła ma być wykorzystana do wprowadzania zmian służących dobru społeczeństwa. Idea absolutyzmu rozwijała się od czasów Piotra I Wielkiego i jego doradcy Teofana Prokopowicza do czasów Mikołaja I i Puszkina, który chociaż popadł w niełaskę to wskazywał carowi “niedociągnięcia” rosyjskiego systemu. Idea ta znajdowała realizację zarówno w kwestiach państwach, jak i także wpływała na rozwój kultury, edukacji, literatury. Literatura zaczęła zmierzać w kierunku publicystyki (propagującej zmiany państwowe), a z kolei publicystyka zaczęła przenikać różne gatunki literackie. Pisarz traktowany był przede wszystkim jako obywatel, cechujący się przede wszystkim postawą obywatelską, pragnący dobra państwa, realizujący w swojej twórczości założenia reform państwowych. Wiadomo jednak, że w Rosji władcy mieli nieco inne wizje rozwoju państwa niż pisarze, dlatego też ci ostatni często popadali w niełaskę i trafiali na zesłania. Najbardziej znanymi pisarzami - doradcami był Teofan Prokopowicz (Piotr I Wielki), Łomonosow (Elżbieta Pietrowna uważana za kontynuatorkę idei ojca - Piotra I Wielkiego) oraz Niwokow i Fonwizin (Katarzyna II, później Paweł I). Doradcą Katarzyny II był również Dzierżawin (dopóki nie zorientował się on, że Katarzyna II jako reformatorka to tylko poza carycy). Aleksandrowi I doradzał Karamzin, Puszkin był kamerjunkrem na dworze Mikołaja I.
(…)
… przeniesienie kwestii społecznych do sfery idealnej - nastąpiła moda na zajmowanie się tzw. “przeklętymi problemami” (rozważanie szczęścia swojego i innych narodów). Pisarze nie byli już tylko twórcami ale także działaczami społecznymi. Filozofia oświeceniowa w Rosji zaczęła się chylić ku upadkowi wraz z wybuchem Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1789), ostatecznie jej koniec nastał po powstaniu dekabrystów z 11825 roku. Zmieniło się wówczas również podejście twórców do ważnych kwestii społecznych - poszli oni w kierunku rewolucji ducha, nad którą toczono dyskusje w nieoficjalnych kółkach. Utworzono wtedy też pojęcie “zbędnego człowieka” oznaczającego szlachcica, pragnącego wielkich zmian i szczęścia dla wszystkich, ale niewiedzącego jak tego dokonać. Prekursorem tej koncepcji był Czaadajew. Między 1721…
… być sylabiczne z wykorzystaniem rymów żeńskich (akcent pada na przedostatnią sylabę), natomiast większe (powyżej 9 zgłosek w wersecie) powinny być sylabotoniczne, ze średniówka po 5 lub po 7 sylabie. Ulubionym wierszem Trediakowskeigo był trzynastozgłoskowiec. Poruszył on także kwestię zależności języka od gatunku (założenia Trediakowskiego rozwinie później Łomonosow). Stworzył tym samym ogólne zasady…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)