To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Paneuropejska koncepcja integracji europejskiej - pomysł hrabiego Coudenhove-Kalergi zainicjowany w 1922 roku. Ten ruch miał charakter stowarzyszenia. Głównym jego celem jest powstanie Stanów Zjednoczonych Europy. Wzorem dla proponowanego ustroju jest ustrój USA.
Federacyjna koncepcja integracji europejskiej - zakłada ona potrzebę stworzenia organizacji podejmującej ponadnarodowe decyzje. Po II. wojnie światowej głównym punktem odniesienia dla tej koncepcji była teza z przemówienia Winstona Churchilla wygłoszonego w 1946 roku w Zurychu, że w Europie Zachodniej należy stworzyć organizm na wzór Stanów Zjednoczonych Ameryki. Poparcie dla tej drogi widoczne było w polityce Włoch, RFN, Belgii, Holandii i Luksemburga. Za główny cel federaliści uznawali utworzenie w Europie ściśle zintegrowanego państwa związkowego. W myśl zasad federalnych poszczególne państwa powinny zrzec się swojej suwerenności i przenieść ją na wspólne, ponadnarodowe organy, a silny europejski rząd byłby odpowiedzialny przed posiadającym rzeczywiste uprawnienia ustawodawcze Parlamentem Europejskim. Wybrani przez parlamenty narodowe członkowie Parlamentu Europejskiego mieli zachować niezależność od swych przedstawicielstw ustawodawczych i reprezentować interesy europejskie. Projektowana federacja miała być oparta na dialogu i zasadzie uzupełniania się uprawnień władz lokalnych, regionalnych i krajowych. Istotny był więc podział zadań między federacją a jej członków oraz zagwarantowanie demokratycznego charakteru podejmowanych decyzji. Traktat o Unii Europejskiej przewiduje powołanie Komitetu Regionów, co jest realizacją założeń koncepcji federacyjnej (3 płaszczyzny: unijna, państw członkowskich i regionalna). Za federacyjnym modelem integracji w Europie oprócz Winstona Churchilla opowiadali się m.in.: Heinrich von Brentano, Altiero Spinelli, Konrad Adenauer, Walter Hallstein, Paul H. Spaak i Duncan Sandy. Federaliści podzielili się na konstytucjonalistów i funkcjonalistów.
Konfederacyjna koncepcja integracji europejskiej - opowiada się ona za międzynarodową współpracą niezależnych państw, w ramach której państwa narodowe powinny zachować niemal nieograniczoną suwerenność. W myśl tych założeń decyzje ponadnarodowych centórw politycznych nie mogły mieć wielkiego znaczenia. Celem miało więc być utworzenie w Europie konfederacji, czyli związku państw jako podstawy procesu integracji. Luźna integracja samodzielnych państw miała polegać na współpracy międzynarodowej a nie ponadnarodowej. Głównym zwolennikiem tej koncepcji był prezydent Francji Charles de Gualle, który propagował ją pod nazwą „Europa ojczyzn”, Od 1940 roku de Gualle rozwijał swój wielki plan zjednoczenia europejskiego, który przede wszystkim miał na względzie bezpieczeństwo Francji. Główną jego wytyczną była współpraca Francji z Europą Zachodnią i Wschodnią, przy zastrzeżeniu, że konieczne sojusze nie mogą godzić w czyjąkolwiek suwerenność. W 1944 roku de Gualle zaproponował utworzenie na Zachodzie ugrupowania gospodarczego, ale bez uszczuplania suwerenności państw członkowskich. Koncepcję federacyjną poparł też papież Pius XII, lecz zawęził ją tylko do europejskich państw katolickich.
(…)
… ono ecu. Euro nie będzie już jednostką opartą na koszyku walut narodowych, lecz walutą w obrocie gotówkowym. Przyjęty w Madrycie program wprowadzenia euro zakładał, że w pierwszym etapie (2-3 maja 1998 roku) ustalona będzie lista krajów, które spełniają kryteria konwergencji i utworzą tzw. obszar euro. Za aprobatą Komisji Europejskiej jest to 11 państw: RFN, Francja, Włochy, Hiszpania, Holandia, Belgia, Luksemburg, Austria, Irlandia, Finlandia i Portugalia. Dania i Wielka Brytania z własnej woli nie biorą udziału w Unii Gospodarczej i Walutowej, a Szwecja nie należy do Europejskiego Systemu Walutowego (był to jeden z warunków przystąpienia do obszaru euro). Grecja jest jedynym państwem UE, które nie podołało kryteriom konwergencji. Drugi etap wprowadzania euro rozpoczął się 1 stycznia 1999…
… suwerenności ze szczebla krajowego na wspólnotowy. Proces ten powinien był według funkcjonalistów samorzutny i opierać się na zdobywanych doświadczeniach, które dadzą odpowiedź na powyższe pytania. Wyniki konkretnych działań na płaszczyźnie powiązań międzysektorowych miały więc doprowadzić do wspólnoty politycznej. Była to tzw. trzecia droga między federalizmem a konfederalizmem. Funkcjonaliści zdecydowanie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)