To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
II RP
Po 1918 roku, to jest po odzyskaniu niepodległości, rozważano formy przyszłej administracji. Prawica polska proponowała poprzez administrację na systemie centralistycznym, a samorząd terytorialny, podobnie jak we Francji, miał mieć ograniczone znaczenie.
Obóz lewicy z kolei proponował wzorce bolszewickie w formie rad delegatów.
Trzecią koncepcję wysuwali socjaliści, by polską administrację terytorialną oprzeć na szerokim samorządzie terytorialnym.
Kwestie samorządu terytorialnego normowała konstytucja marcowa z 17 marca 1921 roku. Jeden z pierwszych artykułów stwierdzał, że RP opiera swój ustrój na zasadzie szerokiego samorządu terytorialnego, przekaże przedstawicielom samorządu właściwy zakres ustawodawstwa.
Jednak w rzeczywistości nie wprowadzono wyżej wymienionego szerokiego samorządu terytorialnego.
Dopiero w marcu 1933 roku uchwalono ustawę o zmianie ustroju samorządu terytorialnego.
Wprowadzono podział za zarządy gminne i miejsce. W powiatach powstały wydziały powiatowe. Na czele samorządu gminnego stał wójt; miejskiego burmistrz albo prezydent, co zależnie było od wielkości miasta.
Na czele samorządu powiatowego stał starosta.
Nie utworzono natomiast samorządu wojewódzkiego mimo, że ustawa o takiej formie samorządu mówiła.
W szczególny sposób zarządzany był Śląsk - województwo śląskie.
Od 1920 roku Śląsk był obdarzony autonomią, co było efektem oddziaływań mocarstw zachodnich troszczących się o ludność niemiecką na Śląsku. Ludność województwa wybierała Sejm Śląski, który miał prawo wydawania ustaw w zakresie administracji i podatków. Bez zgody Sejmu Śląskiego Sejm RP nie miał prawa wprowadzić postanowień prawnych. Prawo wprowadzane w województwie śląskim przez Sejm Polski musiało obowiązywać również na innych ziemiach polskich. Organem wykonawczym Sejmu Śląskiego była rada wojewódzka, której z urzędu przewodniczył wojewoda.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)