Wykład II
26 lutego 2013
1. Przestrzeń
Rozumiemy ją w sposób trójwymiarowy (długość, wysokość, szerokość)
Aktualnie granice się zacierają
Postrzeganie przestrzeni zależy od warunków społecznych i cech jednostki
Jest w zachodnim świecie powszechnie przyjętym symbolem wolności
Niziny dają poczucie dużej przestrzeni, wolności, widać horyzont
Stoi otworem, sugeruje przyszłość, zachęca do działania
Coś nieznanego, zbiór nieodkrytych możliwości, czasem nawet nie świadomych
Trójwymiarowy obszar „lokalizacji” potencjalnych szans (trudno mówić o lokalizacji szansy, szansa
jest nadzieja na to, że coś się zmaterializuje)
Realny i uświadomiony obraz działalności podmiotów, często w znacznej mierze pokrywający się z
podziałami administracyjnymi państwa i terytorialnymi kompetencjami władz, prawa przysługujące
władzy są granicami jej przestrzeni
Terytorium – władza w przestrzeni, słowo prawne, przestrzeń, którą kontrolują
W pewnym znaczeniu/rozumieniu jej fizyczna bliskość jest zagadnieniem drugorzędnym, może być
tuż obok, obszar niedocenianych perspektyw, niezauważanych potencjalnych zastosowań
2. Przestrzeń wg A. Karwińskiej
Mniej lub bardziej odpowiadające potrzebom materialny środowisko życia (kontekst miejsca)
Struktura symboliczna, w której znaczenie miejsca i wartości przypisywane elementom materialnym i
niematerialnym środowiska współtworzą charakter obszaru (kontekst przetrwania gatunku i zużycia
najmniejszej energii dotyczy działań w przestrzeni), wyraz symboliczny jest częścią społecznokulturowych zachowań.
3. Rodzaje przestrzeni
a) Osobista – przestrzeń istnienia człowieka, fragment przestrzeni egzystencjalnej (razem z przestrzenią
relacji międzyludzkich), ukształtowana w wymiarze doświadczeń, rozmiar jest zwykle określany
świadomie i dobrowolnie (min. to granica ciała)
b) Święta – uzupełnienie przestrzeni osobistej, bo człowiek ma dusze (człowiek jest świadomy swojej
duszy) – miejsce kultu (dom, świątynia), miejsce dokonywania obrzędów, miejsce nietykalności,
obarczane wyjątkowością, istnieje coś więcej, miejsce wyjątkowych zachowań
c) Społeczna:
Publiczna – zapewnia swobodę wstępu i działania według reguł: ulice, place, parki (nie
hipermarkety)
Domowa – należy do grup lub jednostek, przez nich wykorzystywane: plac zabaw, kawiarnie, bary,
których właściciele zapewniają stopień intymności i sprawują kontrolę
Interakcji międzyludzkiej – dla realizacji określonych funkcji społecznych, o wyznaczonych granicach
i zasadach wejścia i wyjścia (np. plaża) – daje możliwość zachowywania się w jakimś miejscu w
określony sposób
Ciała – najbardziej prywatna i nienaruszalna
4. Postrzeganie przestrzeni
Jest determinowane społecznie i kulturowo
Postrzeganie przestrzeni zależy od:
1) Perspektywy przyjętej przez jednostkę lub grupę społeczną (nie zauważamy czegoś póki nas nie
dotyczy) – współczynnik humanistyczny
2) Cech postrzegającego, np. status społeczny: dzielnice robotnicze, getta dobrobytu (odrębność);
usytuowanie w
(…)
…) – współczynnik humanistyczny
2) Cech postrzegającego, np. status społeczny: dzielnice robotnicze, getta dobrobytu (odrębność);
usytuowanie w przestrzeni: miejsce zamieszkania (centrum, peryferia) – tak oceniamy przestrzeń, jak
ją widzimy, cechy są inne np. u mieszkających w familokach (determinują one postrzeganie
przestrzeni) trzeba przemnożyć przestrzeń przez współczynnik humanistyczny
3) Relacji swoja-obca…
… ( jesteś tu więc
zachowuj się tak)
5. Człowiek podporządkowuje przestrzeń schematowi, którego ogólne wytyczne wynikają ze
struktury i wartości ciała:
Wyprostowany – przezwyciężyć grawitację, poszerzyć horyzonty, triumf postawy (dumny,
wyprostowany), rano wstajemy „do walki ze światem”, jest osiągnięcie pełnego ludzkiego wymiaru –
wyprostowane jest wojsko, które jest symbolem dumy (kompania…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)