To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Makroekonomia prof. UE dr hab. Ewa Zeman-Miszewska
Wykład 7
Cykle koniunkturalne oraz teorie je kształtujące.
W gospodarkach krajów świata takie wielkości jak dochód narodowy, konsumpcja, wielkość inwestycji, produkcji i zatrudnienia nie rosną równomiernie, lecz ich tempo wzrostu charakteryzuje się pojedynczymi wahaniami. Te uchwycone i zaewidencjonowane zmiany tych agregatów określające aktywność gospodarczą nazywamy cyklami koniunkturalnymi. W analizie cykli koniunkturalnych wyróżnia się cztery fazy:
fazę kryzysu ( A - B )
fazę depresji ( B - C )
fazę ożywienia ( C - D )
fazę rozkwitu ( D - E )
Dochód narodowy
A B C D E czas
Faza kryzysu występuje ze względu na nadwyżkę podaży nad efektywnym popytem i jest to przyczyną różnego kształtowania się wielkości ekonomicznych.
Faza depresji wyznacza względną stagnację gospodarczą na obniżonym poziomie. Ten najniższy poziom nazywamy dolnym punktem zwrotnym.
W fazie ożywienia następuje wzrost podstawowych wielkości ekonomicznych. W momencie gdy wielkości te osiągną w stosunku do poprzedniego odpowiednio wysoki poziom rozpoczyna się faza rozkwitu.
W fazie rozkwitu następuje dynamiczny wzrost wielkości ekonomicznych w zwolnionym tempie. Występuje tu zróżnicowana dynamika poszczególnych wielkości. W fazie tej pojawia się górny punkt zwrotny. Odległość między górnym a dolnym punktem zwrotnym nazywamy fazą cyklu koniunkturalnego, która określa wielkość amplitudy wahań cyklu.
Ten rodzaj cyklu był charakterystyczny dla okresu XIX wieku, aż do wybuchu I wojny światowej. Największe załamanie produkcji rzędu 5 - 15 % nastąpiło w Wielkiej Brytanii i Francji. Cechą tego cyklu było to, że miał on charakter krótkookresowy i cykl powtarzał się co kilka lat, a na przełomie lat 50 XIX wieku cykl ten przybrał charakter regularny i odbywał się co 10 lat.
Cechą cykli w okresie przedwojennym był spadek cen, tzn. tendencje deflacyjne. Natomiast po II wojnie światowej cykle koniunkturalne cechowały się tendencjami inflacyjnymi.
We współczesnej literaturze wyróżnia się tylko dwie fazy cykli koniunkturalnych:
fazę rozkwitu ( wzrostu )
fazę depresji ( spadku )
Podział ten wiąże się ze zmianami w gospodarce światowej po II wojnie światowej, tzn.: z jednej strony nastąpił wzrost procesów monopolizacji, a z drugiej strony nastąpił wzrost interwencjonizmu państwowego.
Ważne jest to, że cykle koniunkturalne po II wojnie światowej nie miały tak gwałtownego charakteru jak na przykład w okresie wielkiego kryzysu gospodarczego lat 1929 - 33. Od tego momentu zaczęły pojawiać się teorie tłumaczące przyczyny cykli oparte o poglądy Keynesa, który upatrywał przyczyn kryzysu po stronie popytowej. Teoria ta przetrwała aż do okresu lat 70 i 80. Momentem przełomowym był rok 1973, kiedy to zaczęto używać określenia, że skończył się złoty okres rozwoju związany z:
(…)
…, lecz mają cechy wspólne, które określa się jako podobieństwo rodzinne.
Typowe prawidłowości cykliczne.
Typowe prawidłowości w czasie trwania cyklu koniunkturalnego w fazie recesji to: likwidacja zapasów
spadek inwestycji przedsiębiorstw
spadek popytu na pracę w wyniku czego następują zwolnienia i wzrasta bezrobocie spadek zysków przedsiębiorstw Recesję cechuje:
spadek dynamiki produkcji
pogarszanie się warunków…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)